وینکل

کم کاری تیروئید در کودکان یکی از شایع‌ترین بیماری‌های غدد در کودکان است. غده تیروئید مسئول تولید هورمون‌های تیروئیدی مانند تیروکسین (T4) و تری‌یودوتیرونین (T3) است. این هورمون‌ها برای رشد و توسعه صحیح بدن، فعالیت مغز و سیستم عصبی، تنظیم متابولیسم و حرکت عضلات بدن لازم هستند.

علت کم کاری تیروئید مادرزادی

1. مشکلات ژنتیکی:
   در برخی موارد، هیپوتیروئیدی مادرزادی به دلیل مشکلات ژنتیکی مانند بیماری کریتینیسم، بیماری‌های ارثی ناشی از کمبود آنزیم‌های تولید کننده هورمون تیروئیدی یا بیماری‌های مرتبط با غده تیروئید ایجاد می‌شود.
2. عوامل محیطی:
   هیپوتیروئیدی مادرزادی نیز ممکن است به دلیل عوامل محیطی همچون کمبود یود در رژیم غذایی مادر در دوران بارداری، عفونت‌های ویروسی در دوران بارداری، مصرف داروهای خاص در دوران بارداری، تعرض به پرتوهای رادیواکتیو و یا مواد شیمیایی در دوران بارداری باشد.
3. عوامل دیگر:
   عوامل دیگری مانند طولانی بودن مدت بارداری، سن بالای مادر، اختلالات در تولید هورمون‌های تحریک تیروئید و یا مشکلات در ساختار غده تیروئید نیز می‌تواند علت کم کاری تیروئید مادرزادی در کودکان باشد.

در کل، کم کاری تیروئید مادرزادی در کودکان، می‌تواند به دلیل مشکلات ژنتیکی و یا عوامل محیطی مانند کمبود یود در رژیم غذایی مادر در دوران بارداری، عفونت‌های ویروسی در دوران بارداری، مصرف داروهای خاص در دوران بارداری، تعرض به پرتوهای رادیواکتیو و یا مواد شیمیایی در دوران بارداری و یا عوامل دیگر باشد. برای تشخیص و درمان کم کاری تیروئید مادرزادی در کودکان، باید به دستورات پزشک تخصصی پایبند بود و مصرف هورمون تیروئیدی مصنوعی به صورت مداوم و با دقت ادامه پیدا کند. همچنین، باید به دوره‌های مراجعه پزشک و بررسی‌های دوره‌ای سطح هورمون‌های تیروئیدی پایبند بود.

علت کم کاری تیروئید اکتسابی

1. مشکلات مرتبط با غده تیروئید:
   این مشکلات ممکن است شامل عدم توانایی غده تیروئید در تولید هورمون‌های تیروئیدی، کاهش تعداد سلول‌های تیروئیدی و یا آسیب به بافت‌های غده تیروئید باشد.
2. مشکلات مرتبط با سیستم ایمنی بدن:
   در برخی از کودکان، سیستم ایمنی بدن ممکن است به طور ناخودآگاه به بافت‌های غده تیروئید حمله کند و باعث کاهش فعالیت این غده شود.
3. مشکلات مرتبط با مصرف داروها:
   استفاده از برخی داروها مانند لیتیوم، آنتی‌بیوتیک‌های تتراسیکلین، آمیودارون و یا داروهای مرتبط با سیستم عصبی ممکن است باعث کاهش فعالیت غده تیروئید شود.
4. مشکلات مرتبط با بیماری‌های مزمن:
   بیماری‌های مزمن مانند دیابت، بیماری‌های قلبی و عروقی، بیماری‌های کلیوی، بیماری‌های کبدی و یا بیماری‌هایی که باعث افزایش استرس در بدن می‌شوند، ممکن است باعث کاهش فعالیت غده تیروئید شوند.
5. مشکلات مرتبط با عوامل محیطی:
   عوامل محیطی مانند کمبود یود در رژیم غذایی، مصرف زیاد گیاهان کراسیفر، تعرض به پرتوهای رادیواکتیو و یا مواد شیمیایی ممکن است باعث کاهش فعالیت غده تیروئید شوند.

در کل، علت کم کاری تیروئید اکتسابی در کودکان می‌تواند به دلیل مشکلات مرتبط با خود غده تیروئید، سیستم ایمنیبدن، مصرف داروها، بیماری‌های مزمن و یا عوامل محیطی باشد. برای تشخیص و درمان کم کاری تیروئید اکتسابی در کودکان، باید به دستورات پزشک تخصصی پایبند بود و مصرف هورمون تیروئیدی مصنوعی به صورت مداوم و با دقت ادامه پیدا کند. همچنین، باید به دوره‌های مراجعه پزشک و بررسی‌های دوره‌ای سطح هورمون‌های تیروئیدی پایبند بود. در صورتی که کم کاری تیروئید اکتسابی در کودکان بدون درمان باقی بماند، ممکن است باعث مشکلات جدی در رشد و توسعه کودک شود.

علائم در کودکان

1. کاهش رشد و وزن بدن:
   کم کاری تیروئید در کودکان می‌تواند منجر به کاهش رشد و وزن بدن شود. این مشکل در صورتی که در دوران نوزادی و شیرخواری رخ دهد، ممکن است با تأخیر در رشد و توسعه عصبی و عضلانی همراه باشد.
2. کاهش اشتها:
   کم کاری تیروئید در کودکان ممکن است باعث کاهش اشتها و عدم تمایل به خوردن شود. علاوه بر این، مشکلات گوارشی مانند تب های پرانتزیماتیک، توپر و اسهال هم ممکن است باعث کاهش اشتها شوند.
3. خستگی و کاهش توانایی جسمی:
   کم کاری تیروئید در کودکان ممکن است باعث خستگی، کاهش توانایی جسمی و تحمل فعالیت‌های روزمره شود. این مشکل ممکن است باعث کاهش میل به بازی و فعالیت در کودکان شود.
4. افت توجه و حافظه:
   کم کاری تیروئید در کودکان ممکن است باعث افت توجه، کاهش توانایی حافظه و کاهش تمرکز در کودکان شود. این مشکل ممکن است باعث مشکلات تحصیلی و یادگیری در کودکان شود.
5. خشکی پوست و مو:
   کم کاری تیروئید می‌تواند باعث خشکی پوست و مو در کودکان شود. پوست کودکان ممکن است خشک و خارش دار شود و موهایشان نیز شکننده و نازک شوند.
6. بی‌حالی و افسردگی:
   کم کاری تیروئید در کودکان ممکن است باعث بی‌حالی، افسردگی و کاهش روحیه شود. کودکان ممکن است احساس بی‌اشتهایی و عدم علاقه به فعالیت‌های روزمره کنند.
7. تنگی نفس و سرفه:
   کم کاری تیروئید در کودکان ممکن است باعث تنگی نفس، سرفه و مشکلات تنفسی شود. این مشکلات ممکن است باعث افزایش خطر بروز عفونت‌های تنفسی در کودکان شود.
8. تغییر رنگ و شکل چشم:
   کم کاری تیروئید در کودکان ممکن است باعث تغییر رنگ و شکل چشم شود. چشمان کودکان ممکن است بزرگتر و بیشتر به نظر برسند و اطراف آن‌ها ممکن است به رنگ زرد تغییر کند.
9. تورم صورت، دست و پا:
   کم کاری تیروئید در کودکان ممکن است باعث تورم صورت، دست و پا شود.این تورم ممکن است به صورت یک توده یا پفی مشخص شود و ممکن است باعث افزایش وزن در این مناطق شود. این مشکل ممکن است باعث ایجاد مشکلات در حرکت و تحریک در کودکان شود.

نحوه تشخیص

کم کاری تیروئید در کودکان با تست های تیروئید تشخیص داده می‌شود. این تست‌ها شامل اندازه‌گیری سطح هورمون‌های تیروئیدی (T4 و TSH) در خون است. در صورتی که سطح هورمون‌های تیروئیدی در خون کودک، کمتر از حد مطلوب باشد، کم کاری تیروئید تشخیص داده می‌شود.

1. سونوگرافی: همچنین، برای تشخیص کم کاری تیروئید در کودکان، از سونوگرافی نیز استفاده می‌شود. با استفاده از سونوگرافی، اندازه و شکل غده تیروئید و نحوه ترشح هورمون‌های تیروئیدی بررسی می‌شود.
2. CT اسکن: در موارد نادر، ممکن است پزشک برای بررسی ناهنجاری‌های غده تیروئید در کودکان، از CT اسکن نیز استفاده کند. اما معمولاً این روش در مورد تشخیص کم کاری تیروئید در کودکان استفاده نمی‌شود و فقط در موارد خاص و نادر مورد استفاده قرار می‌گیرد.

در مجموع، آزمایش تیروئید و سونوگرافی غده تیروئید، از مهمترین روش‌های تشخیص کم کاری تیروئید در کودکان هستند. به هر حال، تشخیص نهایی باید توسط پزشک تخصصی انجام شود و باید جهت تشخیص و درمان کم کاری تیروئید در کودکان، به پزشک متخصص مراجعه شود.

درمان هیپوتیروئیدی مادرزادی

1. مصرف هورمون تیروئیدی مصنوعی:
   مصرف هورمون تیروئیدی مصنوعی (لووتیروکسین)، به عنوان درمان اصلی هیپوتیروئیدی مادرزادی در کودکان، باید به صورت مداوم و با دقت مصرف شود. این هورمون باید به دقت و با رعایت دستورات پزشک تجویز شود و میزان مصرف آن براساس وزن و سن کودک تعیین می‌شود. در ابتدای درمان، مصرف هورمون تیروئیدی مصنوعی باید با دوز کم شروع شود و به تدریج با افزایش دوز، به میزان مناسب رسید.
2. بررسی مجدد سطح هورمون‌های تیروئیدی:
   با توجه به اینکه هورمون‌های تیروئیدی در کودکان در حال تغییر و توسعه هستند، باید برای ارزیابی درمان هیپوتیروئیدی مادرزادی، سطح هورمون‌های تیروئیدی به‌صورت دوره‌ای بررسی شود. این بررسی‌ها باید توسط پزشک تخصصی و با توجه به حالت کودک در دوران رشد و توسعه انجام شود.
3. اطلاع رسانی در مورد رژیم غذایی:
   رژیم غذایی سالم و متنوع، در کنار مصرف هورمون تیروئیدی مصنوعی، می‌تواند به بهبود وضعیت کودک کمک کند. در این رابطه، پزشک معالج باید به خانواده کودک، نکاتی در مورد تغذیه سالم و مناسب برای کودک دهد.

در کل، بهترین درمان برای هیپوتیروئیدی مادرزادی در کودکان، مصرف هورمون تیروئیدی مصنوعی به صورت مداوم و با دقت است. به همراه این درمان، باید سطح هورمون‌های تیروئیدی به‌صورت دوره‌ای بررسی شود و رژیم غذایی سالم و مناسب نیز مورد توجه قرار گیرد. نکته مهمی کهباید به آن توجه داشت، این است که مصرف هورمون تیروئیدی مصنوعی به صورت مداوم باید ادامه پیدا کند و در صورت قطع یا کاهش ناگهانی مصرف، می‌تواند به عود بیماری و ایجاد مشکلات جدی در کودک منجر شود. بنابراین، مطابق دستورات پزشک و با رعایت دقیق دوز و زمان مصرف، به درمان هیپوتیروئیدی مادرزادی در کودکان پرداخته شود. همچنین، باید به دوره‌های مراجعه پزشک و بررسی‌های دوره‌ای سطح هورمون‌های تیروئیدی پایبند بود.

درمان هیپوتیروئیدی اکتسابی

1. مصرف هورمون تیروئیدی مصنوعی:
   مصرف هورمون تیروئیدی مصنوعی (لووتیروکسین)، به عنوان درمان اصلی هیپوتیروئیدی اکتسابی در کودکان، باید به صورت مداوم و با دقت مصرف شود. این هورمون باید به دقت و با رعایت دستورات پزشک تجویز شود و میزان مصرف آن براساس وزن و سن کودک تعیین می‌شود. در ابتدای درمان، مصرف هورمون تیروئیدی مصنوعی باید با دوز کم شروع شود و به تدریج با افزایش دوز، به میزان مناسب رسید.
2. درمان علت اصلی بیماری:
   در برخی موارد، هیپوتیروئیدی اکتسابی در کودکان، ناشی از عللی مانند کم‌کاری تیروئیدی، عدم تولید هورمون تیروئیدی در غده تیروئید، عدم تولید هورمون تحریک تیروئید (TSH) در غده پیشانی و یا مشکلات دیگر است. در این موارد، درمان هیپوتیروئیدی اکتسابی در کودکان، باید شامل درمان علت اصلی بیماری نیز باشد.
3. بررسی مجدد سطح هورمون‌های تیروئیدی:
   با توجه به اینکه هورمون‌های تیروئیدی در کودکان در حال تغییر و توسعه هستند، باید برای ارزیابی درمان هیپوتیروئیدی اکتسابی، سطح هورمون‌های تیروئیدی به‌صورت دوره‌ای بررسی شود. این بررسی‌ها باید توسط پزشک تخصصی و با توجه به حالت کودک در دوران رشد و توسعه انجام شود.

در کل، درمان هیپوتیروئیدی اکتسابی در کودکان، شامل مصرف هورمون تیروئیدی مصنوعی به صورت مداوم است که به کمک آن، سطح هورمون تیروئیدی در خون به حد مطلوب برمی‌گردد. همچنین، در برخی موارد، درمان هیپوتیروئیدی اکتسابی در کودکان، شامل درمان علت اصلی بیماری نیز می‌شود. بنابراین، برای درمان هیپوتیروئیدی اکتسابی در کودکان، باید به دستورات پزشک تخصصی پایبند بود و مصرف هورمون تیروئیدی مصنوعی به صورت مداوم و با دقت ادامه پیدا کند. همچنین، باید به دوره‌های مراجعه پزشک و بررسی‌های دوره‌ای سطح هورمون‌های تیروئیدی پایبند بود.

 

سپسیس یا عفونت خون (Sepsis)، یک وضعیت پاسخ غیرمنتظره و بیماری جدی است که به دلیل واکنش بدن به عفونت باکتریایی، ویروسی، قارچی یا پارازیتیک ایجاد می‌شود. در این وضعیت، سیستم ایمنی بدن برای مقابله با عفونت، مواد شیمیایی را در سراسر بدن منتشر می‌کند که به دلیل افزایش شدید آنها باعث کشتن بافت‌ها و ساز و کارهای حیاتی بدن می‌شود.

مراحل پیشرفت سپسیس

در ادامه به توضیح انواع مراحل پیشرفت سپسیس می‌پردازیم:

1. سپسیس:

سپسیس به عنوان مرحله اولیه پاسخ بدن به عفونت، باعث ایجاد علائمی مانند تب، لرز، خستگی، درد عضلانی، سردرد، تنفس سریع، تپش قلب، خشکی دهان و تهوع می‌شود. در این مرحله، بیمار به طور کلی ضعیف شده است و نیاز به درمان مناسب دارد تا پیشرفت سپسیس به مراحل بعدی جلوگیری شود.

2. سپسیس شدید:

در صورتی که عفونت باکتریایی، ویروسی، قارچی یا پارازیتیک ادامه داشته باشد و بیمار مورد درمان قرار نگیرد، سپسیس شدید ایجاد می‌شود. در این مرحله، علائم سپسیس شدید شامل تب بالا، تنفس سریع، تنگی نفس، کاهش فشار خون، خشکی پوست و لب، تاری دید و تشنج می‌شود. در این مرحله، بیمار نیاز به مراقبت های پزشکی فوری دارد.

3. شوک سپتیک:

شوک سپتیک یک مرحله پیشرفته تر از سپسیس شدید است و در آن فشار خون بیمار بطور قابل توجهی کاهش می‌یابد و قلب و عروق بیمار دچار مشکل می‌شوند. علائم شوک سپتیک شامل تپش قلب، تنفس سریع، سردرد، کاهش فشار خون، کاهش دفع ادرار، تنگی نفس و تشنج می‌شود. در این مرحله، بیمار به شدت بیمار است و نیاز به درمان فوری و مراقبت های پزشکی دارد.

علت سپسیس

درست است که گندخونی یا سپسیس به دلیل تحت تأثیر قرار گرفتن پاسخ ایمنی توسط عفونت به وجود می‌آید. اما علت اصلی سپسیس، عفونت باکتریایی، ویروسی، قارچی یا پارازیتیک است که در بیشتر مواقع به دلیل باکتری‌های مختلف ایجاد می‌شود.

باکتری‌های مختلفی می‌توانند باعث ایجاد سپسیس شوند، از جمله استافیلوکوکوس، استرپتوکوکوس، پنوموکوک، اشریشیاکلی، کلبسیلا، پروتئوس و … . همچنین، عفونت‌های ویروسی و قارچی نیز می‌توانند عامل سپسیس باشند.

در مواردی که باکتری‌ها مقاوم به داروهای آنتی‌بیوتیک هستند، مانند استافیلوکوکوس مقاوم به متی سیلین (MRSA)، درمان سپسیس ممکن است دشوارتر باشد و بیشتر به داروهای آنتی‌بیوتیکی خاص نیاز داشته باشد.

علائم سپسیس

علائم سپسیس می‌تواند متنوع و شدید باشد و به درمان فوری نیاز دارد. برخی از علائم شایع سپسیس عبارتند از:

1. تب یا لرز: تب یا لرز بدن یکی از علائم شایع سپسیس است. در بسیاری از موارد، دمای بدن بیمار به بیش از 38 درجه سانتیگراد افزایش می‌یابد.
2. گیجی یا سرگردانی: سپسیس ممکن است باعث گیجی یا سرگردانی شود. بیمار ممکن است دچار بی‌توجهی، سرگیجه یا احساس سرگیجه شود.
3. دشواری تنفس: دشواری تنفس یکی دیگر از علائم سپسیس است. بیمار ممکن است دچار تنگی نفس، تنفس سریع و شدید، درد صدر و یا تنفس نامنظم شود.
4. (هایپوتنشن): (هایپوتنشن) یا کاهش فشار خون، یکی دیگر از علائم سپسیس است. در طول پیشرفت سپسیس، فشار خون بیمار کاهش می‌یابد و ممکن است به عددی پایین‌تر از حد نرمال برسد.
5. درد شدید: درد شدید در نقاط مختلف بدن، مانند سر، شکم، گلو، عضلات و استخوان‌ها، ممکن است علامت سپسیس باشد.
6. تعرق شدید پوست: تعرق شدید پوست یکی از علائم سپسیس است. پوست بیمار ممکن است خیس باشد و عرق سرد و چسبنده داشته باشد.

علائم سپسیس حاد

علائم سپسیس حاد یک واکنش بدن به عفونت شدید است که می‌تواند در صورت عدم درمان منجر به مشکلات جدی شود. برخی از علائم این بیماری عبارتند از:

1. دشواری تنفس: ممکن است به دلیل عفونت ریه باشد که باعث التهاب شده و باعث مشکل در تنفس می‌شود.
2. تغییر رنگ پوست: در سپسیس حاد، پوست ممکن است به رنگ مایل به آبی درآید که به دلیل کمبود اکسیژن در بدن است.
3. لرز: این علامت به دلیل افت دمای بدن است و ممکن است نشان دهنده یک عفونت شدید باشد.
4. کاهش ادرار: این علامت ممکن است نشان دهنده کمبود فشار خون یا کمبود مایعات در بدن باشد.
5. گیجی: این علامت ممکن است نشان دهنده کمبود اکسیژن در مغز باشد.
6. تغییراتی در توانایی های ذهنی: این علامت ممکن است شامل کاهش تمرکز، حافظه، و توانایی تفکر باشد.
7. ضعف فیزیکی شدید (آستنیا): این علامت ممکن است نشان دهنده کمبود انرژی در بدن باشد.
8. تعداد پلاکت پایین (ترومبوسیتوپنی): پلاکت ها مسئول جلوگیری از خونریزی هستند و کاهش تعداد آنها ممکن است باعث خطر خونریزی شود.
9. عملکردهای غیر عادی قلب: در سپسیس حاد، عملکرد قلب ممکن است به دلیل کمبود اکسیژن در بدن تغییر کند.
10. بی هوشی: این علامت ممکن است نشان دهنده کمبود اکسیژن در مغز باشد و در برخی موارد ممکن است نیاز به توجه پزشکی فوری داشته باشد.

علائم شوک سپتیک

علائم شوک سپتیک می‌تواند برای هر فرد متفاوت باشد ولی علایم شایع شامل موارد زیر هستند:

1. فشار خون پایین: فشار خون پایین یکی از علائم اصلی شوک سپتیک است و ممکن است باعث سرگیجه، تاری دید، و احساس خستگی شدید شود.
2. تنفس سریع: تنفس سریع و شدید نیز یکی از علائم شوک سپتیک است که به دلیل کمبود اکسیژن در بدن رخ می‌دهد و ممکن است باعث ایجاد تنگی نفس و دشواری در تنفس شود.
3. گیجی: گیجی و سرگیجه نیز یکی از علائم شوک سپتیک است که به دلیل کمبود اکسیژن در مغز رخ می‌دهد و ممکن است باعث ایجاد حالت تهوع و استفراغ شود.
4. کبود شدن پوست: کبود شدن پوست یا رنگ پوست غیر طبیعی به دلیل کمبود اکسیژن در بدن رخ می‌دهد و ممکن است باعث ایجاد تعریق شدید و درد در نقاط مختلف بدن شود.
5. درد شدید: درد شدید در بدن نیز ممکن است یکی از علائم شوک سپتیک باشد که به دلیل التهاب در بافت‌های مختلف بدن رخ می‌دهد.
6. تب: تب ممکن است به علت عفونت با باکتری ها، ویروس ها و یا قارچ ها باشد و به دلیل مشکلات در سیستم ایمنی بدن رخ می‌دهد.
7. تغییر رنگ پوست: در شوک سپتیک، پوست ممکن است به رنگ مایل به آبی درآید که به دلیل کمبود اکسیژن در بدن است.
8. تغییراتی در توانایی های ذهنی: این علامت ممکن است شامل کاهش تمرکز، حافظه، و توانایی تفکر باشد.
9. عدم توانایی در تعادل: این علامت ممکن است نشان دهنده تحلیل ناپذیری در سیستم عصبی باشد که به دلیل کمبود اکسیژن در مغز رخ می‌دهد.
10. ضعف فیزیکی شدید: ضعف فیزیکی شدید و کاهش توانایی در انجام فعالیت‌های روزمره نیز ممکن است یکی از علائم شوک سپتیک باشد که به دلیل کمبود انرژی در بدن رخ می‌دهد.

گروه های در خطر

تمام افراد می‌توانند در معرض سپسیس قرار بگیرند، اما برخی افراد در معرض خطر بیشتری قرار دارند. به طور کلی، افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، مثل کودکان کوچک، سالمندان، بیماران مبتلا به بیماری‌های مزمن، بیمارانی که در بخش مراقبت‌های ویژه بستری هستند و افرادی که سابقه جراحی جدید، زخم، انتقال عضو و یا دستگاه دارند، بیشتر در معرض خطر سپسیس هستند.

بعضی از عوامل خاص که می‌توانند خطر ابتلا به سپسیس را افزایش دهند، عبارتند از:

1. عفونت‌های مزمن: افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن مانند دیابت، بیماری‌های قلبی، سرطان و بیماری‌های کلیوی مانند بیماری‌های لوپوس، در معرض خطر سپسیس هستند.
2. سن: سالمندان بالای 65 سال و کودکان کوچک معمولاً در معرض خطر سپسیس بیشتری قرار دارند.
3. کمبود ایمنی: افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، مثل بیماران مبتلا به HIV، بیمارانی که دریافت کننده داروهای ضد ریوی و یا سرطانی هستند و یا بیمارانی که پس از تراشه دندان، جراحی دندان، یا عمل جراحی دیگر دارویی برای کاهش عفونت دریافت کرده‌اند، در معرض خطر بیشتری قرار دارند.
4. ترشحات بدنی: افرادی که ترشحات بدنی زیادی دارند، مثل بیماران مبتلا به بیماری‌هایی مانند سنگ کلیه و یا دیابت، همچنین در معرض خطر بیشتری قرار دارند.

اندام های تحت تاثیر

سپسیس می‌تواند در هر نقطه از بدن شروع شود و به سایر نقاط بدن منتقل شود. در بیشتر موارد، سپسیس از طریق عفونت باکتریایی در نقاطی مانند ریه، ادرار، پوست، گوشت، دهان، گوارش و غیره شروع می‌شود.

بعد از شروع عفونت، باکتری‌ها می‌توانند از طریق خون به سایر اندام‌ها منتقل شوند و سپسیس را در سایر اندام‌ها ایجاد کنند. برخی از نقاط بدن که ممکن است به سپسیس مبتلا شوند عبارتند از:

1. ریه‌ها: عفونت ریه ممکن است باعث ایجاد سپسیس شود.
2. کلیه‌ها: عفونت در سیستم ادراری باعث ایجاد سپسیس می‌شود که ممکن است باعث ایجاد علائمی مانند تب، تب دو روزه، تهوع و استفراغ شود.
3. خون: سپسیس باعث ایجاد عفونت در خون می‌شود.
4. پوست: زخم‌ها، سوختگی‌ها، عفونت‌های پوستی و غیره می‌توانند منجر به سپسیس شوند.
5. گوارش: عفونت در گوارش می‌تواند باعث ایجاد سپسیس شود.
6. دندان و لثه: عفونت در دندان و لثه ممکن است باعث ایجاد سپسیس شود.

نحوه تشخیص

تشخیص سپسیس بر اساس علائم بالینی، نشانگان آزمایشگاهی و یافته های تصویربرداری مشخص می‌شود. به طور کلی، برای تشخیص سپسیس، پزشک باید علائم و نشانگان بالینی بیمار را ارزیابی کند، تاریخچه پزشکی بیمار را بررسی کند و آزمایش‌های مختلفی انجام دهد. در ادامه، توضیحاتی درباره‌ی روش‌های تشخیص سپسیس آمده است:

1. بررسی علائم بالینی: در بسیاری از موارد، تشخیص سپسیس بر اساس علائم بالینی بیماران صورت می‌گیرد. برای مثال، در دنباله یک عفونت، افزایش دمای بدن، تنفس سریع، ضربان قلب سریع، فشار خون پایین، درد شدید، تغییر رنگ پوست و تغییرات در رفتار بیمار ممکن است نشانه‌های سپسیس باشند.
2. آزمایشات خون: آزمایشات خون می‌توانند برای تشخیص سپسیس مفید باشند. در بسیاری از موارد، سطح لنفوسیت‌ها و نوع سلول‌های سفید خون (WBC) بالا می‌رود. علاوه بر این، سطح C-reactive protein (CRP) و procalcitonin (PCT) نیز ممکن است افزایش یابد.
3. آزمایش ادرار: آزمایش ادرار نیز می‌تواند به پزشک کمک کند تا سطح آنتی‌بادی‌های موجود در ادرار را ارزیابی کند و به تشخیص سپسیس کمک کند.
4. آزمایش مایعات بدن: در بسیاری از موارد، سپسیس ممکن است باعث تجمع مایعات در داخل بدن شود. در این موارد، آزمایش مایعات بدن می‌تواند به پزشک کمک کند تا میزان سطح پروتئین، گلوکز و سایر موارد را ارزیابی کند.
5. تصویربرداری: در بعضی موارد، تشخیص سپسیس به کمک تصویربرداری ممکن است انجام شود. برای مثال، انجام ارتعاشات مغناطیسی (MRI)، توموگرافی کامپیوتری (CT) و رادیوگرافی (X-ray) می‌تواند به پزشک کمک کند تا نشانه‌های عفونت را در سیستم تنفسی، گوارشی و مغزی بررسی کند.

درمان سپسیس

درمان سپسیس باید در اسرع وقت آغاز شود، زیرا با تأخیر در درمان می‌تواند به عوارض جدی تری از جمله شوک عفونتی، عدم کنترل عفونت و ایجاد آسیب سازمانی منجر شود. روش‌های درمان سپسیس عبارتند از:

1. آنتی بیوتیک‌ها: استفاده از آنتی بیوتیک‌ها برای درمان سپسیس از روش‌های اصلی است. انتخاب دارو باید بر اساس نوع عفونت و حساسیت آزمایشگاهی بیمار به داروها باشد.
2. مایعات و الکترولیت‌ها: بیماران با سپسیس ممکن است دچار خشکی و الکترولیت‌های ناپایدار شوند. در این موارد، تزریق مایعات و الکترولیت‌ها به بیمار کمک می‌کند تا وضعیتش بهبود یابد.
3. داروهای افزایش فشار خون: بیماران با سپسیس ممکن است فشار خون کم داشته باشند. در این موارد، داروهای افزایش فشار خون می‌تواند به بیمار کمک کند تا فشار خونش به حد مطلوب برسد.
4. تزریق ایمنوگلوبولین: در برخی موارد، تزریق ایمنوگلوبولین ممکن است برای درمان سپسیس استفاده شود. ایمنوگلوبولین یک ماده پروتئینی است که به سیستم ایمنی بدن کمک می‌کند تا عفونت را مبارزه کند.
5. درمان علائم فشار خون پایین: اگر بیمار فشار خون پایین دارد، ممکن است نیاز به مصرف داروهایی داشته باشد که فشار خون را افزایش دهند. علاوه بر این، بیمار ممکن است نیاز به مصرف اکسیژن داشته باشد.
6. درمان عوارض دیگر: در صورت بروز عوارض دیگر نظیر اختلال اتلاف مایعات، خونریزی، آسیب کبدی، کلیه‌ای و… باید برای آنها درمان مناسب انجام شود.

پیشگیری

پیشگیری از سپسیس بسیار مهم است، زیرا درمان زودهنگام و پیشگیری از عفونت می‌تواند به جلوگیری از سپسیس و کاهش شدت آن کمک کند. برخی از روش‌های پیشگیری از سپسیس عبارتند از:

1. رعایت بهداشت دست: رعایت بهداشت دست و شستشوی دست‌ها با آب و صابون بهترین راه برای پیشگیری از عفونت است. همچنین، استفاده از الکل 70 درصدی به عنوان محلول ضد عفونی کننده نیز توصیه می‌شود.
2. واکسیناسیون: واکسیناسیون علیه برخی از عفونت‌ها، به شما کمک می‌کند تا از بروز عفونت جلوگیری کنید. برای مثال، واکسیناسیون علیه آنفولانزا و پنوموکوک می‌تواند به شما کمک کند تا از بروز عفونت سبب سپسیس جلوگیری کنید.
3. رعایت بهداشت محیط: رعایت بهداشت محیط و جلوگیری از انتشار عفونت‌ها می‌تواند به شما کمک کند تا از بروز عفونت و سپسیس جلوگیری کنید. برای مثال، رعایت بهداشت در کارخانه‌ها و بیمارستان‌ها می‌تواند به کاهش شدت عفونت‌ها کمک کند.
4. مراقبت از زخم‌ها و جراحی‌ها: مراقبت از زخم‌ها و جراحی‌ها و استفاده از روش‌های بهینه برای درمان آنها می‌تواند به جلوگیری از عفونت و سپسیس کمک کند.
5. درمان عفونت‌های داخلی: درمان عفونت‌های داخلی مانند عفونت دندان، عفونت مجاری ادراری و… می‌تواند به شما کمک کند تا از بروز عفونت و سپسیس جلوگیری کنید.

سپسیس در کودکان

سپسیس در کودکان یک بیماری جدی است که نیازمند توجه و درمان سریع است. به دلیل سیستم ایمنی ضعیف کودکان، آنها به شکل خاصی به عفونت‌ها و بیماری‌های مختلف پاسخ می‌دهند و سپسیس نیز می‌تواند در این گروه سنی با خطرات بالایی همراه باشد. در ادامه به برخی اطلاعات مربوط به سپسیس در کودکان اشاره می‌کنیم:

1. علائم سپسیس در کودکان ممکن است متفاوت باشد: علائم سپسیس در کودکان ممکن است با علائم بزرگسالان متفاوت باشد. برخی از علائم معمول شامل تب، لرزش، تنفس سریع، کاهش اشتها، تنگی نفس، درد شکمی و تغییر در شناخت و همچنین تغییر در رفتار و تمایلات شخصیتی هستند.
2. بیماری‌های پایه می‌تواند خطر سپسیس را برای کودکان افزایش دهد: بیماری‌های پایه مانند دیابت، بیماری‌های قلبی، سرطان و بیماری‌های کلیوی می‌توانند خطر سپسیس را برای کودکان افزایش دهند. بنابراین، افزایش آگاهی در مورد بیماری‌های پایه و بهبود آنها می‌تواند به کاهش خطر سپسیس در کودکان کمک کند.

سپسیس در سالمندان

سپسیس در سالمندان یک عارضه جدی است که می‌تواند با خطرات بالایی همراه باشد. با توجه به تغییرات در سیستم ایمنی و کاهش عملکرد ایمنی در سالمندان، بیشترین شیوع سپسیس در این گروه سنی را دارد. بنابراین، نیاز به شناسایی علائم سپسیس در سالمندان و درمان مناسب آن بسیار مهم است. در ادامه به برخی اطلاعات مربوط به سپسیس در سالمندان اشاره می‌کنیم:

1. علائم سپسیس در سالمندان ممکن است مبهم باشد: علائم سپسیس در سالمندان ممکن است نامشخص و غیر قابل تشخیص باشد. بعضی از علائم معمول شامل تب، لرزش، تنفس سریع، تنگی نفس، درد شکمی و تغییر در شناخت و همچنین تغییر در رفتار و تمایلات شخصیتی هستند.
2. بیماری‌های پایه می‌تواند خطر سپسیس را برای سالمندان افزایش دهد: بیماری‌های پایه مانند دیابت، بیماری‌های قلبی، سرطان و بیماری‌های کلیوی می‌توانند خطر سپسیس را برای سالمندان افزایش دهند. بنابراین، افزایش آگاهی در مورد بیماری‌های پایه و بهبود آنها می‌تواند به کاهش خطر سپسیس در این گروه سنی کمک کند.
3. درمان سپسیس در سالمندان باید با دقت انجام شود: درمان سپسیس در سالمندان باید با دقت و با توجه به وضعیت سلامتی عمومی بیمار انجام شود. این افراد ممکن است به دلیل وجود بیماری‌های پایه و یا داروهایی که ممکن است تداخل با درمان سپسیس داشته باشند، نسبت به عوارض درمانی حساس باشند.
4. پیشگیری از سپسیس در سالمندان بسیار مهم است: بهبود بهداشت شخصی و محیطی، ایجاد یک رژیم غذایی سالم و ورزش منظم، افزایش آگاهی در مورد علائم سپسیس و بهبود مدیریت بیماری‌های پایه می‌تواند به کاهش خطر سپسیس در سالمندان کمک کند.

عوارض عدم درمان

سپسیس یک بیماری جدی است که در صورت عدم درمان، می‌تواند عوارض جانبی شدیدی برای بیمار داشته باشد. برخی از عوارض عدم درمان سپسیس عبارتند از:

1. شوک سپسیس: شوک سپسیس یکی از عوارض جانبی شدید سپسیس است که باعث کاهش فشار خون، نارسایی عضلانی و نارسایی عضلانی قلبی می‌شود. در صورت عدم درمان، شوک سپسیس می‌تواند منجر به مرگ بیمار شود.
2. اختلالات خونی: سپسیس می‌تواند باعث اختلال در سیستم خونی شود. بیمار ممکن است دچار لخت خونی یا خونریزی شود که می‌تواند جان سختی به دنبال داشته باشد.
3. اختلالات کلیوی: سپسیس ممکن است باعث ایجاد اختلالات کلیوی شود، که ممکن است به نیاز به دیالیز و یا انتقال کلیه منجر شود.
4. اختلالات تنفسی: در برخی موارد، سپسیس می‌تواند باعث ایجاد اختلالات تنفسی شود و به نیاز به تزریق اکسیژن و یا تنفس مصنوعی منجر شود.
5. عفونت‌های دیگر: در برخی موارد، سپسیس می‌تواند باعث افزایش خطر ابتلا به عفونت‌های دیگر شود، که می‌تواند وضعیت بیمار را بدتر کند.

در کل، عدم درمان سپسیس می‌تواند به عوارض جانبی شدیدی منجر شود که ممکن است به مرگ بیمار منجر شود. بنابراین، در صورت بروز علائم سپسیس، بهتر است به سرعت به پزشک مراجعه کنید تا تشخیص و درمان مناسب انجام شود.

در قانون جمهوری اسلامی، دادخواست الزام به تهیه مسکن به عنوان یکی از ابزارهایی که زنان می‌توانند برای دفاع از حقوق خود در مورد مسکن استفاده کنند، تعریف شده است. بر این اساس، زوجه می‌تواند با دادن دادخواست الزام به تهیه مسکن به طرفیت شوهر، از دادگاه تقاضای الزام خوانده به تهیه مسکن مستقل کند و شوهر موظف خواهد بود که منزلی در شان زوجه که تشخیص آن با دادگاه خانواده رسیدگی کننده است تهیه کند.

باید توجه داشت که این حق برای زوجه فقط در مواردی که توافقی برای تهیه مسکن مستقل بین زوجین وجود ندارد و یا شوهر این توافق را نقض کرده باشد، اعمال می‌شود. همچنین، در این مورد، دادگاه خانواده رسیدگی کننده است که باید بر اساس شرایط و وضعیت خانواده، تصمیم‌گیری کند.

شرایط اقامه دعوا

در قانون جمهوری اسلامی، زن در شرایط زیر می تواند دادخواست الزام به تهیه مسکن را ارائه کند:

1. در صورتی که توافقی برای تهیه مسکن مستقل بین زوجین وجود نداشته باشد.
2. در صورتی که توافقی برای تهیه مسکن مستقل بین زوجین وجود داشته باشد، اما شوهر توافق را نقض کرده باشد و یا اقدام به تهیه مسکن مستقل نکرده باشد.
3. در صورتی که مسکن مورد استفاده زوجین ملک شخصی شوهر باشد و زوجه تصمیم به ترک مسکن و تهیه مسکن مستقل کند.

لازم به ذکر است که در هر یک از شرایط فوق، ارائه دادخواست الزام به تهیه مسکن با توجه به شرایط و وضعیت خانواده و با تصمیم دادگاه صورت خواهد گرفت. همچنین، در صورتی که شوهر به انجام تعهداتش در این زمینه پایبند باشد و مسکن مستقلی برای زن تهیه کند، دادگاه ممکن است دادخواست الزام به تهیه مسکن را رد کند.

مراحل دادخواست

در قانون جمهوری اسلامی، دادخواست الزام به تهیه مسکن به عنوان یک ابزار حقوقی برای زنان تعریف شده است که برای دفاع از حقوق خود در مورد مسکن می‌توانند استفاده کنند. در ادامه، مراحل دادخواست الزام به تهیه مسکن در قانون جمهوری اسلامی را شرح می‌دهیم:

1. ارائه دادخواست: زن باید با ارائه دادخواست الزام به تهیه مسکن به طرفیت شوهر، از دادگاه تقاضای الزام خوانده به تهیه مسکن مستقل کند. این دادخواست باید به صورت رسمی و با ذکر دلایل و مستندات مربوطه ارائه شود.
2. برگزاری جلسه: پس از ارائه دادخواست، دادگاه برای بررسی پرونده و شنیدن دفاع شوهر جلسه‌ای برگزار می‌کند. در این جلسه، زوجه باید دلایل و مستندات خود را برای الزام خوانده به تهیه مسکن مستقل، ارائه کند.
3. تصمیم‌گیری دادگاه: پس از بررسی پرونده و شنیدن دفاع شوهر، دادگاه باید با توجه به شرایط و وضعیت خانواده، تصمیم‌گیری کند. در صورت لازم، دادگاه می‌تواند به منظور تعیین مشخصات منزل مورد نظر، کارشناس را به محل مورد نظر فرستاده و گزارش کارشناس را بررسی کند.
4. اجرای تصمیم: در صورت صدور حکم اجرایی توسط دادگاه، شوهر موظف خواهد بود که منزلی در شان زوجه که تشخیص آن با دادگاه خانواده رسیدگی کننده است تهیه کند.

لازم به ذکر است که در مراحل بالا، در صورتی که شوهر به انجام تعهداتش در این زمینه پایبند باشد و مسکن مستقلی برای زن تهیه کند، دادگاه ممکن است دادخواست الزام به تهیه مسکن را رد کند.

برای کسب اطلاعات در مورد شرایط طلاق غیابی کلیک کنید

عدم تهیه مسکن

در صورتی که پس از رای دادگاه در پرونده الزام به تهیه مسکن، مرد به تعهدات خود عمل نکند، زوجه می‌تواند با ارائه شکایت به دادگاه اجرایی، به درخواست اجرای حکم بپردازد. در این صورت، دادگاه اجرایی با توجه به حکم دادگاه اولیه و مستندات موجود، برای اجرای حکم اقدام خواهد کرد.

به عنوان مثال، در صورتی که دادگاه در پرونده الزام به تهیه مسکن، حکم داده باشد که مرد موظف است منزلی در شان زن تهیه کند، اگر مرد به این تعهد خود عمل نکند، زن می‌تواند با ارائه شکایت به دادگاه اجرایی، برای اجرای حکم درخواست بدهد. در این صورت، دادگاه اجرایی می‌تواند با حجز اموال مرد یا صدور حکم برای تهیه مسکن مستقل برای زن، به اجرای حکم دادگاه اولیه بپردازد.

مدارک مورد نیاز

برای ارائه دادخواست الزام به تهیه مسکن در قانون جمهوری اسلامی، باید مدارک و اسنادی ارائه شوند که برای بررسی درخواست و صدور حکم توسط دادگاه لازم است. در ادامه، مدارک مورد نیاز برای دادخواست الزام به تهیه مسکن در قانون جمهوری اسلامی را شرح می‌دهیم:

1. دادخواست الزام به تهیه مسکن: در این دادخواست باید توضیح داده شود که چرا زوجه نیاز به منزل مستقل دارد و به چه دلیل شوهر به تعهد خود در این زمینه عمل نکرده است. همچنین در دادخواست باید مشخصات زوجه، شوهر و فرزندان اگر وجود داشته باشند، ذکر شوند.
2. اسناد اثبات هویت: اسنادی مانند کارت ملی، شناسنامه و اسناد دیگری که هویت زوجه و شوهر را تأیید می‌کنند، باید ارائه شوند.
3. مدارک مالکیت مسکن: در صورتی که مسکنی وجود دارد، مدارک مالکیت آن باید به همراه دادخواست ارائه شوند.
4. مستندات مالی: مستنداتی مانند فیش حقوقی، ترازنامه و سوابق بانکی که نشان دهنده وضعیت مالی زوجه و شوهر می‌باشد، باید ارائه شوند.
5. مستندات مربوط به توافقات قبلی: در صورت وجود توافقات قبلی بین زوجه و شوهر، مستنداتی مانند قرارداد توافقی، سند تفاهم و هرگونه مدارک دیگر مربوط به توافقات قبلی باید ارائه شوند.
6. مستندات دیگر: در صورتی که مستندات دیگری مانند گزارش کارشناسی، تخمین هزینه تهیه مسکن و مستندات دیگری برای تأیید نیاز زوجه به منزل مستقل وجود دارد، باید به همراه دادخواست ارائه شوند.

لازم به ذکر است که در هر پرونده، دادگاه می‌تواند درخواست ارائه مدارک یا مستندات بیشتری را نیز از زوجه و شوهر بخواهد.

نمونه دادخواست

کایفوزیس (Kyphosis) یکی از انواع ناهجاری های ستون فقرات است که در آن ناحیه گردنی و یا ناحیه سینه‌ای (توراسیک) ستون فقرات به شکل غیرطبیعی خمیده می‌شود. این حالت می‌تواند به صورت مادرزادی یا اکتسابی پدید آید.

انواع کایفوزیس

1. گیبوس دیفورمیتی

گیبوس دیفورمیتی (Gibbus deformity) یک نوع کایفوزیس است که معمولاً به دلیل عفونت استخوان و نفوذ آن به ستون فقرات ایجاد می‌شود. این حالت می‌تواند باعث شکل گرفتن یک قوز (گیبوس) در ناحیه سینه‌ای (توراسیک) شود. این نوع کایفوزیس معمولا به دلیل عفونت‌های استخوانی مانند توبرکولوز استخوان، عفونت مربوط به سیفیلیس، و یا عفونت‌های ایدز ایجاد می‌شود. درمان این حالت معمولا با مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها و جراحی برای ترمیم ستون فقرات مشکل‌دار است.

2. هایپرکایفوزیس:

هایپرکایفوزیس (Hyperkyphosis) یک نوع کایفوزیس است که در آن ستون فقرات پشتی خمیده است و قوس خمش در ناحیه سینه‌ای بسیار بزرگ شده است. این حالت معمولاً در بزرگسالان بالای 60 سال با ضعف عضلات پشتی و کاهش استحکام استخوان‌ها ایجاد می‌شود. علائم هایپرکایفوزیس شامل خمیدگی پشت، درد، محدودیت حرکت و کاهش قدرت عضلات پشتی است. درمان هایپرکایفوزیس ممکن است شامل تمرینات فیزیکی، جراحی و یا استفاده از انواع داروها مانند بیسفوسفونات‌ها باشد.

3. کایفوزیس مادرزادی:

کایفوزیس مادرزادی (Congenital Kyphosis) یک نوع کایفوزیس است که به دلیل خلل در رشد جنینی ایجاد می‌شود. در این نوع کایفوزیس، قوس خمش ستون فقرات در ناحیه سینه‌ای از بدو تولد وجود دارد و این حالت به دلیل خلل در رشد جنینی ایجاد می‌شود. علائم کایفوزیس مادرزادی می‌تواند شامل خمیدگی پشت، درد، فشار بر ریشه های عصبی و کاهش قدرت عضلات پشتی باشد. درمان این حالت ممکن است شامل تمرینات فیزیکی، جراحی و یا استفاده از انواع دستگاه‌های ارتوپدی مانند پشتیبان‌های کمکی باشد.

4. بیماری شوئرمن:

بیماری شوئرمن (Scheuermann’s disease) یک نوع کایفوزیس است که در آن ستون فقرات پشتی در ناحیه سینه‌ای (توراسیک) به شکل خمیدهایپرتروفی شده است. این بیماری معمولاً در دوران نوجوانی آغاز می‌شود و می‌تواند باعث خمیدگی پشت و درد در ناحیه سینه‌ای شود. علل بیماری شوئرمن نامشخص است، اما به نظر می‌رسد که عوامل ژنتیکی و یا عوامل محیطی مانند کمبود ویتامین‌ها و کمبود مواد معدنی می‌تواند نقش داشته باشد. درمان بیماری شوئرمن ممکن است شامل تمرینات فیزیکی، استفاده از دستگاه‌های ارتوپدی مانند پشتیبان‌های کمکی و یا در موارد شدیدتر جراحی باشد.

علت ایجاد کایفوزیس

1. تروما‌ها:
   تروماها یکی از علت‌های اصلی کایفوزیس هستند که می‌تواند به دلیل ضربه‌های مستقیم به ستون فقرات و یا ناحیه اطراف آن ایجاد شود. تروماهای شدید مانند حوادث خودرو، سقوط از ارتفاع و یا حوادث ورزشی می‌توانند باعث شکستگی استخوان‌ها و تغییر شکل ستون فقرات شوند.
2. پوکی استخوان:
   پوکی استخوان (Osteoporosis) یکی دیگر از علل ایجاد کایفوزیس است که معمولاً در بزرگسالان و پیرمردان رخ می‌دهد. در این بیماری، استحکام استخوان‌ها کاهش می‌یابد و در نتیجه ستون فقرات پشتی خمیده‌تر می‌شود. عواملی مانند کمبود کلسیم و ویتامین D، عدم تحرک و فعالیت بدنی، مصرف برخی داروها و افزایش سن می‌توانند باعث ایجاد پوکی استخوان و در نتیجه کایفوزیس شوند.
3. ضایعات توموری:
   ضایعات توموری یکی دیگر از علل کایفوزیس است که می‌تواند به دلیل وجود تومورهای بدخیم در ناحیه ستون فقرات ایجاد شود. تومورهای بدخیم می‌توانند باعث تخریب استخوان‌ها و تغییر شکل ستون فقرات شوند.
4. بیماری‌های عفونی:
   بیماری‌های عفونی مانند توبرکولوز استخوان، عفونت سیفیلیس، و عفونت‌های ایدز می‌توانند باعث ایجاد کایفوزیس شوند. این بیماری‌ها می‌توانند باعث تخریب استخوان‌ها و تغییر شکل ستون فقرات شوند.
5. بیماری‌های مادرزادی:
   بیماری‌های مادرزادی مانند کایفوزیس مادرزادی می‌توانند به دلیل خلل در رشد جنینی و تشکیل نامناسب ستون فقرات ایجاد شوند.
6. بیماری‌های روماتیسمی و التهابی:
   بیماری‌های روماتیسمی و التهابی مانند التهاب مفاصل، آرتریت روماتوئید، و سندرم بیش‌فعالی روده می‌تواند باعث تغییر شکل ستون فقرات و ایجاد کایفوزیس شوند.
7. بد نشستن و انحرافات ستون فقرات:
   بد نشستن و انحرافات ستون فقرات نیز می‌توانند در طولانی مدت باعث ایجاد کایفوزیس شوند. بد نشستن و عدم تحرک موجب ضعف عضلات پشتی و نحوه قرارگیری نادرست ستون فقرات می‌شود که در نتیجه می‌تواند به تغییر شکل و کایفوزیس منجر شود. همچنین، انحرافات ستون فقرات مانند اسکولیوز، کایفوز و لردوز نیز می‌توانند باعث تغییر شکل ستون فقرات و ایجاد کایفوزیس شوند.

علائم کایفوزیس

کایفوزیس یک بیماری است که معمولاً با تغییر شکل ستون فقرات همراه است. در این بیماری، ستون فقرات پشتی خمیده‌تر می‌شود که می‌تواند به علائم و نشانه‌های زیر منجر شود:

1. درد پشت:
   درد پشتی یکی از شایع‌ترین علائم کایفوزیس است. درد می‌تواند در ناحیه ستون فقرات و همچنین در ناحیه گردن، شانه و جلوی قفسه سینه رخ دهد.
2. خمیدگی ستون فقرات:
   تغییر شکل ستون فقرات باعث خمیدگی و انحنای بیشتر آن می‌شود که به صورت دائمی باقی می‌ماند.
3. محدودیت حرکت:
   کایفوزیس می‌تواند باعث محدودیت حرکت و افزایش سختی در ناحیه ستون فقرات شود.
4. تنگی نفس:
   در برخی از موارد، کایفوزیس می‌تواند باعث تنگی نفس و مشکل در تنفس شود.
5. خستگی و ضعف عضلانی:
   خستگی و ضعف عضلانی نیز می‌توانند باعث شده باشند که بیماران با کایفوزیس دشواری در انجام فعالیت‌های روزانه خود داشته باشند.
6. مشکلات گوارشی:
   در بعضی از موارد، کایفوزیس می‌تواند باعث مشکلات گوارشی مانند تهوع، استفراغ، یبوست و یا اسهال شود.
7. ناتوانی در حرکت و راه رفتن:
   تغییر شکل ستون فقرات می‌تواند باعث ناتوانی در حرکت و راه رفتن شود، به خصوص در بیمارانی که بیماری در سنین پیری پیش‌آمده است.

عوارض کایفوزیس

عوارض کایفوزیس می‌توانند به شرح زیر باشند:

1. افزایش خطر شکستگی استخوان:
   کایفوزیس می‌تواند باعث کاهش استحکام استخوان‌ها شود، که منجر به افزایش خطر شکستگی استخوان می‌شود.
2. مشکلات تنفسی:
   تغییر شکل ستون فقرات می‌تواند باعث تنگی نفس، مشکل در تنفس و اختلال در عملکرد ریه‌ها شود.
3. مشکلات گوارشی:
   کایفوزیس می‌تواند باعث ایجاد مشکلات گوارشی مانند تهوع، استفراغ، سوء هاضمه و تغییر در عادات روده‌ای شود.
4. درد و عدم راحتی:
   بیماران کایفوزیس ممکن است احساس درد و عدم راحتی در ناحیه پشت و گردن داشته باشند.
5. مشکلات قلبی:
   کایفوزیس می‌تواند باعث اختلال در عملکرد قلب شود و باعث افزایش خطر بروز بیماری‌های قلبی شود.
6. مشکلات ادراری:
   تغییر شکل ستون فقرات می‌تواند باعث ایجاد مشکلات ادراری مانند ناتوانی در کنترل دفع ادرار و یا عفونت ادراری شود.
7. اختلالات عصبی:
   بعضی از بیماران کایفوزیس ممکن است اختلالات عصبی داشته باشند که شامل تورم و درد در ناحیه گردن، اختلال در کنترل حرکات و حساسیت در ناحیه پایینی بدن است.
8. مشکلات روانی:
   بعضی از بیماران کایفوزیس ممکن است از اضطراب، افسردگی و مشکلات روانی دیگر رنج ببرند که ممکن است ناشی از تغییر شکل شدید ستون فقرات و اختلال در فعالیت روزانه آنها باشد.

نحوه تشخیص

راه‌های تشخیص کایفوزیس شامل معاینه فیزیکی، مشاهده بیمار، تست آدامز، معاینه دستی، حرکت، معاینه عصبی و تصویربرداری می‌شوند. در زیر به برخی از روش‌های تشخیص کایفوزیس اشاره شده است:

1. معاینه فیزیکی:
   در معاینه فیزیکی، پزشک شما علائم خاصی را بررسی می‌کند، شامل خمیدگی ستون فقرات، درد پشت، تغییر در حرکت و ناراحتی در ناحیه پشتی بدن شما.
2. مشاهده بیمار:
   پزشک شما ممکن است از شما بخواهد تا برای ارزیابی نحوه حرکت شما در حین راه رفتن، بلند کردن اشیاء و یا خم شدن، به مشاهده بیمار مبادرت کند.
3. تست آدامز:
   تست آدامز یک روش ساده برای تشخیص کایفوزیس است که در آن بیمار باید روی یک صندلی نشیند و پزشک با استفاده از فشار دادن روی ستون فقرات، تغییرات در حرکت و درد بیمار را بررسی می‌کند.
4. معاینه دستی:
   در معاینه دستی، پزشک شما با استفاده از دستان خود، ستون فقرات شما را بررسی می‌کند تا تغییر در شکل و ساختار ستون فقرات را بسنجد.
5. حرکت:
   حرکت و تغییرات در شکل ستون فقرات شما ممکن است با استفاده از تمرینات فیزیوتراپی و یا تمرینات حرکتی دیگر مانند یوگا و پیلاتس بررسی شوند.
6. معاینه عصبی:
   در معاینه عصبی، پزشک شما بررسی می‌کند که آیا اختلالات عصبی وجود دارد یا خیر، مانند تحریک شدن عصب‌ها، کاهش حساسیت و یا تحریک واکنش عضلانی.
7. تصویربرداری:
   تصویربرداری مانند اسکن X، اسکن MRI و یا CT-Scan می‌تواند به پزشک کمک کند تا تغییر شکل ستون فقرات را بررسی کند و شدت آن را بسنجد.

پیشگیری از کایفوزیس

به طور کلی، پیشگیری از کایفوزیس باید در دو مرحله صورت گیرد: پیشگیری از بروز بیماری و پیشگیری از تشدید بیماری. در زیر به برخی از راه‌های پیشگیری از کایفوزیس اشاره شده است:

1. پیشگیری از بروز بیماری:

• انجام تمرینات فیزیکی و ورزش های مرتبط با حفظ سلامتی ستون فقرات و عضلات پشتی
• رعایت تکنیک‌های صحیح برای برخورد با اشیاء سنگین
• رعایت یک موقعیت صحیح در حین نشستن و ایستادن
• انجام تمرینات اصلاحی برای بهبود قدرت و انعطاف پذیری عضلات پشتی
• انجام تمرینات استقامتی برای کاهش وزن و بهبود شرایط متابولیکی

1. پیشگیری از تشدید بیماری:

• استفاده از داروهای ضد التهابی و ضد درد برای کاهش التهاب و درد
• رعایت یک موقعیت صحیح در حین خوابیدن و به دست آوردن یک تخت مناسب برای حفظ سلامتی ستون فقرات و عضلات پشتی
• استفاده از کمربند و کفش‌های مناسب برای حفظ سلامتی ستون فقرات و کمک به حفظ تعادل و استحکام بدن
• استفاده از روش‌های پاسخ به استرس مانند ماساژ، تمرینات تنفسی و یوگا برای کاهش استرس و روانی بودن بیمار
• درمان بیماری‌های مرتبط با کایفوزیس مانند آرتروز و آنکیلوزینگ سپینال برای کاهش تشدید کایفوزیس

درمان کایفوزیس

راه‌های درمان کایفوزیس ممکن است شامل ترکیبی از روش‌های غیر جراحی و جراحی باشد، بسته به نوع و شدت بیماری و وضعیت بیمار. در زیر به برخی از روش‌های درمان کایفوزیس اشاره شده است:

1. تمرینات فیزیوتراپی:
   تمرینات فیزیوتراپی مانند تمرینات استقامتی، تمرینات اصلاحی و تمرینات انعطاف‌پذیری می‌تواند به حفظ قدرت و انعطاف پذیری عضلات پشتی و ستون فقرات کمک کند. این تمرینات ممکن است باعث بهبود وضعیت بیمار شوند و در برخی موارد می‌تواند از پیشرفت بیماری جلوگیری کند.
2. داروها:
   داروها مانند ضد درد‌ها، ضد التهاب‌ها، مسکن عضلانی و داروهای ضد اسپاسم می‌توانند به کاهش درد و التهاب ستون فقرات کمک کنند. در برخی موارد، داروهای تعدیل‌کننده روی شناخت و داروهای ضد اضطراب نیز ممکن است به کاهش تنش و استرس در بیماران کایفوزیس کمک کنند.
3. روش‌های تسکین درد:
   روش‌های تسکین درد مانند ماساژ، ترکیبات گیاهی، تزریقات موضعی و یا داروهای مسکن موضعی می‌توانند به کاهش درد پشت و ستون فقرات کمک کنند.

درمان با جراحی

جراحی کایفوزیس معمولاً در صورتی انجام می‌شود که بیماری به مرحله شدیدی رسیده باشد و روش‌های درمانی غیرجراحی نتوانسته باشد بهبودی را برای بیمار به ارمغان بیاورد. در این موارد، جراحی می‌تواند بهبودی قابل توجهی در علائم و کیفیت زندگی بیمار ایجاد کند.

برخی از روش‌های جراحی کایفوزیس عبارتند از:

1. فیوژن ستون فقرات (Spinal fusion):
   در این روش، دو یا چند استخوان ستون فقرات که در محل کایفوزیس قرار دارند، به هم متصل می‌شوند. این روش به کاهش درد، بهبود عملکرد و استحکام ستون فقرات کمک می‌کند.
2. استفاده از دستگاه‌های فلزی (Metallic implants):
   در این روش، از دستگاه‌های فلزی مانند پیچ‌ها، پلاک‌ها و میله‌ها برای تثبیت استخوان‌های ستون فقرات استفاده می‌شود. این دستگاه‌ها کمک می‌کنند تا استخوان‌ها به خوبی متصل شوند و به کاهش درد و بهبود عملکرد بیمار کمک می‌کنند.
3. جایگزینی ستون فقرات (Vertebral replacement):
   در این روش، ستون فقراتی که در محل کایفوزیس قرار دارد، با یک ستون فقرات مصنوعی جایگزین می‌شود. این روش به کاهش درد، بهبود عملکرد و استحکام ستون فقرات کمک می‌کند.

مدت زمان نیازمند برای بازگشت به فعالیت‌های روزمره پس از جراحی به میزان عملیات و وضعیت بیمار بستگی دارد. با این حال، معمولاً بیماران پس از جراحی باید حداقل چند هفته تا چند ماه از فعالیت‌های سنگین ورزشی یا شغلی خودداری کنند. به علاوه، برای اطمینان از موفقیت جراحی و پیشگیری از بازگشت بیماری، باید برنامه‌ی تمرینات فیزیوتراپی را به دقت دنبال کرد.

استفاده از بریس

بریس‌های مربوط به کایفوزیس، تجهیزات پشتیبانی هستند که به بیماران کمک می‌کنند تا پس از جراحی کایفوزیس استحکام دهی و بهبودی سریع‌تری را تجربه کنند. برخی از بریس‌های مربوط به کایفوزیس عبارتند از:

1. کمربند پشتیبانی:
   این نوع بریس‌ها برای حمایت از استحکام ستون فقرات و کاهش درد پس از جراحی کایفوزیس استفاده می‌شوند. کمربند پشتیبانی به عنوان یک پوشش محافظ برای محل جراحی عمل می کند و به بیمار کمک می کند تا در زمان شفا پیدا کردن بیشترین امکانات تحرکی نیز ایمن باشد.
2. بریس های گردنی:
   این نوع بریس‌ها برای پشتیبانی از گردن و دستگاه عصبی در ستون فقرات استفاده می‌شوند. بریس های گردنی به عنوان پشتیبان و جلوگیری از حرکت نامناسب و بیش از حد گردن هنگامی که بیمار به خود باز می‌گردد، مفید هستند.
3. بریس های شانه:
   این نوع بریس‌ها برای پشتیبانی از شانه و حفظ استحکام ستون فقرات استفاده می‌شوند. بریس های شانه به عنوان پشتیبانی برای شانه و کمک به جلوگیری از حرکت نامناسب در زمان شفا پس از جراحی کایفوزیس، مفید هستند.
4. بریس‌های جانبی:
   این نوع بریس‌ها برای پشتیبانی از استحکام ستون فقرات در بخش‌های جانبی استفاده می‌شوند. بریس‌های جانبی به عنوان پشتیبانی برای بخش‌های جانبی و کمک به جلوگیری از حرکت نامناسب در زمان شفا پس از جراحی کایفوزیس مفید هستند.

بسته به نوع عمل جراحی کایفوزیس و وضعیت بیمار، پزشک معالج می‌تواند نوع مناسب بریس را به بیمار تجویز کند. همچنین، برای استفاده بهینه از بریس، باید دستورالعمل‌های استفاده و نگهداری را به دقت دنبال کرد.

بیماری سلیاک، یک بیماری خودایمنی است که باعث آسیب به روی غشاء روده‌ای می‌شود و از جذب موثر ترکیبات غذایی از جمله گلوتن (یک پروتئین موجود در گندم، جو و جیره) در بدن ممانعت می‌نماید. این بیماری معمولاً در کودکان و نوجوانان شروع می‌شود، اما می‌تواند در هر سنی ظاهر شود.

علت بروز سلیاک

علت بیماری سلیاک در کودکان اثرات نامطلوبی است که پروتئین گلوتن بر روی سیستم ایمنی بدن ایجاد می‌کند. وقتی گلوتن در سیستم گوارشی حضور دارد، این پروتئین با آنتی‌بادی‌های ایجاد شده توسط سیستم ایمنی بدن واکنش می‌دهد و باعث تولید علائم بیماری سلیاک در کودکان می‌شود.

در بیماران سلیاک، سیستم ایمنی بدن به گلوتن پاسخ می‌دهد و آن را به‌عنوان یک عامل هدف تشخیص می‌دهد و با تولید آنتی‌بادی‌ها سعی در نابودی آن دارد. این واکنش آنتی بادی‌ها باعث تخریب سطح روده‌ها به‌ویژه درون ریزشاخه‌های روده‌ای می‌شود و باعث کاهش جذب مواد غذایی و مواد مغذی از غذا در روده‌ها می‌شود. این مواد مغذی شامل ویتامین‌ها، مواد معدنی و چربی‌ها است که برای رشد و توسعه سالم بدن بسیار مهم هستند.

علائم سلیاک

1. اسهال مزمن: اسهال مزمن یکی از علائم شایع بیماری سلیاک در کودکان است. این علائم می‌تواند شامل اسهال مکرر، مدفوع شل و بی‌استحکام، درد شکمی و احساس تبخیر در ناحیه شکمی باشد. این علائم معمولاً به دلیل خشک شدن بدن، از دست دادن انرژی و مواد مغذی در مدفوع و پوکی استخوان‌ها و عضلات، مشکلات خواب و کاهش وزن ناشی می‌شوند.
2. دردهای شکمی: دردهای شکمی نیز یکی از علائم شایع بیماری سلیاک در کودکان هستند. این دردها معمولاً در ناحیه شکم، مخصوصاً در پایین شکم، به وجود می‌آیند و می‌توانند به صورت شدید و طولانی‌مدت باشند. در برخی از موارد، درد شکمی همراه با تهوع، استفراغ و اسهال نیز می‌باشد.
3. نفخ شکم: نفخ شکم یکی دیگر از علائم بیماری سلیاک در کودکان است. در این بیماری، میزان گاز در روده‌ها افزایش می‌یابد و شکم به صورت متورم و بزرگ می‌شود. این علائم می‌تواند باعث ایجاد درد شکم، تهوع و استفراغ نیز شود.
4. یبوست: یبوست یکی از علائم کمتر شایع در بیماری سلیاک در کودکان است، اما می‌تواند ظاهر شود. در این بیماری، مدفوع بسیار خشک و سخت می‌شود و کودکان ممکن است دچار درد شکمی و عدم تحمل به خوردن غذاهای سنگین و سخت شوند.
5. مدفوع چرب یا خیلی بدبو: یکی دیگر از علائم بیماری سلیاک در کودکان می‌تواند مدفوع چرب یا بدبو باشد. این علائم به دلیل اشکال در جذب مواد مغذی و چربی‌ها در روده‌ها به وجود می‌آیند.
6. گاز روده: گاز روده نیز یکی از علائم شایع بیماری سلیاک در کودکان است. در این بیماری، مقدار بیشتری گاز در روده‌ها تولید می‌شود و باعث ایجاد بوی بد در مدفوع و نفخ شکم می‌شود.
7. تحریک‌پذیری: تحریک‌پذیری یکی از علائم بیماری سلیاک در کودکان است که معمولاً بادردهای شکمی، اسهال و یبوست همراه است. این علائم باعث ایجاد ناراحتی و تحریک در ناحیه شکم می‌شوند و ممکن است باعث ایجاد استفراغ و کاهش وزن نیز شوند.
8. استفراغ: استفراغ نیز یکی از علائم بیماری سلیاک در کودکان است که ممکن است با علائم دیگری همراه باشد. این علائم ممکن است به دلیل تحریک روده‌ها، عدم تحمل به مواد غذایی خاص یا نارسایی در جذب مواد مغذی از دستگاه گوارش باشند.
9. کاهش وزن یا وزن‌گیری ضعیف: کاهش وزن و وزن‌گیری ضعیف نیز یکی از علائم بیماری سلیاک در کودکان است که به دلیل نارسایی در جذب مواد مغذی و انرژی از غذاها ایجاد می‌شود. در برخی موارد، این علائم می‌تواند باعث تأخیر در رشد و توسعه کودکان شود.
10. تأخیر در رشد: تأخیر در رشد نیز ممکن است یکی از علائم بیماری سلیاک در کودکان باشد. این علائم به دلیل نارسایی در جذب مواد مغذی و انرژی از غذاها و کاهش شدید وزن و قد کودکان ایجاد می‌شود. در صورتی که علائم بیماری سلیاک در کودکان مشاهده شود، باید به پزشک مراجعه کرده و درمان مناسب را برای کودک انجام داد.

درمان دارویی سلیاک

درمان دارویی سلیاک کودکان برای کنترل علائم بیماری شامل مصرف داروهای ضدالتهاب و محافظت از روده‌ها است. در ادامه به بررسی جزئیات درمان دارویی سلیاک در کودکان پرداخته می‌شود:

1. داروهای ضد التهاب: داروهای ضد التهاب مانند گلوتنکس و سولفاسالازین برای کنترل علائم بیماری سلیاک در کودکان استفاده می‌شوند. این داروها به کودکان کمک می‌کنند تا علائم بیماری را کنترل کنند و بهبودی سریع‌تری را به همراه داشته باشند.
2. محافظت از روده‌ها: برای محافظت از روده‌های کودکان مبتلا به سلیاک، ممکن است پزشک داروهایی مانند پروبیوتیک‌ها و پودر کنترل کننده رشد باکتری‌های مفید به کودکان تجویز کند. این داروها به کودکان کمک می‌کنند تا باکتری‌های مفید در روده‌هایشان را تقویت کنند و علائم بیماری را کاهش دهند.

نحوه تشخیص

تشخیص بیماری سلیاک در کودکان باید توسط پزشک تخصصی اطفال یا گوارش‌پزشک انجام شود. در مراحل اولیه، پزشک ممکن است به تاریخچه پزشکی کودک و علائم بالینی آن توجه کند و سپس برای تایید تشخیص، از آزمایشات زیر استفاده کند:

1. آزمایش خون: یکی از آزمایشات مهم برای تشخیص بیماری سلیاک، آزمایش خون است. در این آزمایش، سطح آنتی‌تیکل‌های ضد گلوتن (AGA) و آنتی‌بادی‌های ضد بافت ریزشاخه‌های روده‌ای (EMA) اندازه‌گیری می‌شود. افزایش سطح هر یک از این آنتی‌بادی‌ها نشان دهنده بیماری سلیاک می‌باشد.

2. بیوپسی روده ناحیه دوازدهم: اگر پزشک مشکوک به بیماری سلیاک باشد، ممکن است نمونه‌ای از بافت روده‌ای کودک را برای بررسی بیشتر به آزمایشگاه ارسال کند. این آزمایش، نمونه‌ای از بافت روده‌ای را برای بررسی زیر میکروسکوپ قرار می‌دهد. اگر در نمونه بافت روده‌ای شاخص‌هایی از تخریب بافت روده‌ای وجود داشته باشد، بیماری سلیاک تشخیص داده می‌شود.

3. آزمایش مدفوع: آزمایش مدفوع نیز برای تشخیص بیماری سلیاک مورد استفاده قرار می‌گیرد. در این آزمایش، نمونه‌ای از مدفوع کودک تحت آزمایش قرار می‌گیرد تا سطح گلوتن و نشانگرهای دیگری که در بیماری سلیاک نشان دهنده تخریب بافت روده‌ای هستند، اندازه‌گیری شوند.

بنابراین، برای تشخیص دقیق بیماری سلیاک در کودکان، بهتر است با پزشک تخصصی اطفال یا گوارش‌پزشک مشورت کنید.

عوارض عدم درمان

اگر کودکی که به سلیاک مبتلا است، درمان لازم را دریافت نکند، می تواند با مشکلات جدی مواجه شود. به عنوان مثال، کودکان مبتلا به سلیاک ممکن است با کمبود آهن و فقر آهن مواجه شوند که می تواند با افزایش مصرف غذاهای حاوی آهن و مکمل های آهن درمان شود.

همچنین، کودکان مبتلا به سلیاک ممکن است با سوءتغذیه مواجه شوند، به خصوص اگر محدودیت غذایی شان به دلیل حساسیت به گلوتن بسیار شدید باشد. در این موارد، می توان با مشاوره با یک دکتر متخصص تغذیه، برنامه غذایی مناسبی برای کودک تهیه کرد.

ضعف استخوان و کوتاهی قد نیز از عوارض عدم درمان سلیاک در کودکان هستند. این مشکلات ممکن است به دلیل کمبود ویتامین D و کلسیم در بدن کودکان باشد. برای پیشگیری از این عوارض، می توان با مصرف مکمل های ویتامین D و کلسیم، همراه با رعایت تغذیه مناسب، این مشکلات را کاهش داد.

همچنین، کودکانی که به سلیاک مبتلا هستند، احتمال بیشتری برای ابتلا به بیماری های خودایمنی دیگر مانند دیابت نوع یک و بیماری هاشیموتو دارند. بنابراین، در صورت عدم درمان سلیاک، این بیماری های خودایمنی نیز می توانند به شدت تأثیرگذار باشند.

در کل، درمان سلیاک در کودکان بسیار مهم است و در صورت عدم درمان، می تواند باعث بروز مشکلات جدی مانند کمبود ویتامین ها و کمبود عناصر غذایی، سوءتغذیه، ضعف استخوان و افزایش خطر بیماری های خودایمنی دیگر شود.

رژیم غذایی

برای کودکان مبتلا به سلیاک، رعایت یک رژیم غذایی مناسب و حذف غذاهایی که گلوتن دارند بسیار مهم است. در ادامه، نکاتی را که باید در نظر گرفته شود برای رژیم غذایی کودکان مبتلا به سلیاک بیان می کنم:

1. حذف گلوتن: باید از هر نوع غذایی که حاوی گلوتن است، از جمله گندم، جو، جو دو سر، کنجد، ذرت، سیب زمینی و … خودداری کرد. به عنوان جایگزین می توان از غذاهایی مانند برنج، ذرت غله‌ای، آرد برنج، آرد کنجد، آرد ذرت، آرد سیب زمینی، آرد قند پنبه و … استفاده کرد.
2. مصرف مواد غذایی طبیعی: ترجیحاً باید از مواد غذایی طبیعی استفاده شود و از غذاهای آماده و پردردسر خودداری کرد. برای مثال، بهتر است غذاهای پخته شده در خانه با مواد طبیعی مصرف شود.
3. مصرف مواد غذایی حاوی فیبر: غذاهایی مانند میوه، سبزیجات، دانه‌های کامل و … که حاوی فیبر هستند، می توانند به کودک کمک کنند که احساس سیری کند و از مصرف غذاهایی که حاوی گلوتن هستند، کاسته شود.
4. مصرف مکمل های غذایی: مصرف مکمل های غذایی مانند ویتامین D، ویتامین B12، فولیک اسید و کلسیم، برای کودکان مبتلا به سلیاک بسیار مهم است.
5. مصرف غذاهای حاوی پروبیوتیک: مصرف غذاهای حاوی پروبیوتیک، مانند ماست، کره، کیک و … می تواند به بهبود عملکرد گوارشی کودک کمک کند.
6. مصرف غذاهایی که حاوی آهن هستند: کودکان مبتلا به سلیاک ممکن است با کمبود آهن مواجه شوند. برای جلوگیری از این مشکل، می توان از غذاهایی مانند گوشت، ماهی، نخود، لوبیا، اسفناج و … که حاوی آهن هستند، استفاده کرد.
7. مصرف غذاهایی که حاوی کلسیم هستند: کودکان مبتلا به سلیاک ممکن است با کمبود کلسیم مواجه شوند. برای پیشگیری از این مشکل، می توان از غذاهایی مانند شیر و محصولات لبنی، کلم، بروکلی، سبزیجات خضرایی و … که حاوی کلسیم هستند، استفاده کرد.
8. رعایت اصول بهداشتی در آشپزخانه: در آشپزخانه باید به دقت از وسایل پخت و پز و ابزار آشپزی استفاده کرد تا از آلودگی با گلوتن جلوگیری شود. باید از تجهیزات و وسایلی که به طور مستقیم با گلوتن در تماس هستند، مانند تابه، ماهیتابه، میخک، تخته برش، کارد و … استفاده نشود.
9. مراقبت از کودک در محیط های دیگر: باید در محیط های دیگری مانند مهد کودک و مدرسه نیز از حساسیت کودک به گلوتن آگاهی پیدا کرد و با اطلاع رسانی به مسئولین، از تهیه غذاهایی که حاوی گلوتن هستند، خودداری شود.

برای کسب اطلاعات در مورد کم کاری تیروئید در کودکان کلیک کنید

تفاوت سلیاک با آلرژی گندم و حساسیت به گلوتن

بیماری سلیاک، آلرژی به گندم و حساسیت به گلوتن در واقع سه حالت متفاوت هستند که علائم و عوارض آن‌ها نیز ممکن است متفاوت باشد.

بیماری سلیاک و آلرژی به گندم هر دو به عنوان اختلالات روده‌ای شناخته می‌شوند، اما علل و مکانیسم‌های آن‌ها نسبت به هم متفاوت هستند. در بیماری سلیاک، گلوتن باعث تحریک سیستم ایمنی بدن می‌شود و باعث تخریب سطح روده‌ها و کاهش جذب مواد مغذی می‌شود. اما در آلرژی به گندم، سیستم ایمنی بدن به یک یا چندی از پروتئین‌های موجود در گندم واکنش نشان می‌دهد و باعث علائمی مانند خارش، قرمزی و تورم پوست، سرفه و آسم، علائم گوارشی مانند اسهال و درد شکمی، و گاهی اوقات شوک آنافیلاکتیک می‌شود.

در مقابل، حساسیت به گلوتن به‌عنوان یک بیماری خودایمنی شناخته نمی‌شود، بلکه به‌عنوان یک شرایط غیرخودایمنی شناخته می‌شود. در این حالت، گلوتن باعث ایجاد علائم گوارشی مانند درد شکمی، اسهال و تب شده و ممکن است باعث خستگی و ناراحتی شدید شود. در صورتی که علائم بیشتر از 6 ماه ادامه داشته باشد، ممکن است به‌عنوان بیماری سلیاک تشخیص داده شود.

بنابراین، علائم و عوارض بیماری سلیاک، آلرژی به گندم و حساسیت به گلوتن ممکن است متفاوت باشد و برای تشخیص دقیق باید توسط پزشک انجام شود.