وینکل

اختلال نقص توجه/بیش فعالی (Attention Deficit Hyperactivity Disorder یا ADHD) یک اختلال عصبی است که بیشتر در کودکان و نوجوانان دیده می‌شود، اما ممکن است در بزرگسالان نیز وجود داشته باشد. این بیماری معمولاً با کمبود توجه، بیش فعالی و بیش از حد حرکتی، کنترل ناپذیری و عدم توانایی در ادراک احساسات همراه است.

علت ADHD

 علت اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) به دلایل ژنتیکی و عصبی برمی‌گردد. تحقیقات نشان داده‌اند که پایین آمدن سطح دوپامین، یک نوع ماده‌ای که در مغز برای کنترل حرکت و توجه استفاده می‌شود، از عوامل مؤثر در پدید آمدن ADHD است. افرادی که دچار ADHD هستند، سطح دوپامین در مغز آنها پایین‌تر از حد معمول است.

در ضمن، عوامل محیطی نیز می‌توانند بر روند بروز این بیماری تأثیر بگذارند. به عنوان مثال، مصرف مواد مخدر توسط مادر در دوران بارداری، کمبود مواد مغذی مانند اسید فولیک و آهن، تغذیه نامناسب، تنش و ناهنجاری‌های مغزی در دوران نوزادی می‌توانند به بروز ADHD کمک کنند.

بنابراین، این اختلال به دلیل ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی بروز می‌کند. اما بر اساس تحقیقات، علت ژنتیکی در بروز ADHD بسیار مهم تلقی می‌شود.

علائم ADHD در کودکان

علایم اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) در کودکان شامل دو دسته علائم پایه‌ای عبارتند از:

1. بی توجهی:

– عدم توجه به جزئیات و اشتباهات

– سختی در تمرکز بر کارها و وظایف

– از دست دادن اشیاء و کارها

– فراموشی در انجام وظایف روزمره

– سختی در گوش دادن به دیگران

– سختی در دنبال کردن دستورات

2. بیش فعالی و تحریک پذیری:

– بیش از حد حرکتی و بی قراری

– سختی در نشستن به طور طولانی

– صدای بلند و بی دلیل

– سختی در صبر کردن

– دخالت در کارهای دیگران

3. اختلال در رفتار:

کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) ممکن است علائمی مانند بی توجهی، بیش فعالی و تحریک پذیری، اختلال در حرکت، عدم تمرکز، نارضایتی از نتایج آموزشی، سختی در برقراری روابط با دیگران و نداشتن احترام به مقررات و قوانین را از خود نشان دهند.

4. افسردگی:

افسردگی ممکن است یک علامت همزمان با ADHD باشد که در برخی کودکان باعث مشکلاتی مانند بی‌اعتمادی، ناراحتی، افکار منفی و احساسات ناامیدی می‌شود.

5. مشکلات خواب:

کودکان با ADHD ممکن است مشکلاتی در خواب داشته باشند، مانند دشواری در خوابیدن، بیدار شدن در شب، تجربه خواب‌های ناخوشایند و بی‌خوابی.

6. اختلال طیف اوتیسم (ASD):

کودکان با ASD ممکن است همراه با علائم ADHD باشند، اما این دو اختلال متفاوت با هم هستند. علائم ASD شامل مشکلات در تعامل اجتماعی، تکراری بودن رفتار و احساسات شدید و محدود است.

7. صرع:

کودکان با ADHD ممکن است بیشتر در معرض خطر صرع قرار گیرند. علائم صرع شامل تشنج‌های دوره‌ای، نارسایی حافظه، تاری دید و بی‌اختیاری عضلانی است.

8. سندرم Tourette:

کودکان با سندرم Tourette ممکن است همراه با علائم ADHD باشند، اما این دو اختلال متفاوت با هم هستند. علائم سندرم Tourette شامل علائم حرکتی ناخواسته، صدای ناخواسته و تکرار کلمات و عبارات است.

9. مشکلاتی در مورد یادگیری:

کودکان با ADHD ممکن است مشکلاتی در مورد یادگیری داشته باشند، مانند سختی در یادگیری مطالب جدید، اشتباهات در کارها، سختی در اجرای دستورات و عدم توجه به جزئیات. این مشکلات ممکن است با درمان مناسب کاهش یابند.

علاوه بر این، کودکان ممکن است از اختلال اضطراب در ADHD رنج ببرند. این اختلال می‌تواند شامل علائمی مانند نگرانی های بیش از حد، ترس‌های نامعقول، عصبانیت، سختی در برقراری رابطه با دیگران و ناراحتی از تغییرات باشد.

همچنین، برخی کودکان ممکن است دچار اختلال ساز مخالف زدن (ODD) باشند. این اختلال شامل علایمی مانند مقاومت در اطاعت نسبت به دیگران، تنیدگی در نقض قوانین و مقررات و نداشتن احترام به دیگران است.

علائم ADHD در بزرگسالان

علایم اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) در بزرگسالان شامل موارد زیر می‌شود:

1. بی دقتی و توجه نکردن به جزئیات کارها:

افراد با ADHD ممکن است در انجام وظایف روزمره خود، به جزئیات کارها توجه نکنند و با اشتباهاتی روبرو شوند.

2. همیشه می‌خواهند کارهای جدیدی را انجام دهند در حالی کارهای قبلی را نیمه کاره رها می‌کنند:

افراد با ADHD ممکن است به دنبال تجربه کارهای جدید باشند و به سرعت از کارهای قبلی خسته شوند.

3. ضعف داشتن در نظم و سازماندهی امور:

افراد با ADHD ممکن است دشواری در نظم و سازماندهی امور خود داشته باشند و از این رو به مشکلاتی مانند تاخیر در انجام کارها و از دست دادن اشیاء برخوردار شوند.

4. نداشتن توانایی در تمرکز یا اولویت بندی امور:

افراد با ADHD ممکن است به سختی تمرکز کرده و برای اولویت بندی امور دچار مشکل شوند.

5. دائماً اشیا را گم می‌کنند و دچار فراموشی می‌شوند:

افراد با ADHD ممکن است به دلیل شلوغی ذهنی و دشواری در نظم و سازماندهی اشیاء، به سختی این امور را به خاطر بیاورند.

6. داشتن حالت بی قراری و بی تابی:

افراد با ADHD ممکن است در حالتی از بی قراری و بی تابی باشند و به سختی برای مدت طولانی به یک کار مشخص تمرکز کنند.

7. برای حفظ سکوت دچار مشکل هستند و خارج از نوبت صحبت می‌کنند:

افراد با ADHD ممکن است به دلیل عدم کنترل عصبی، خارج از نوبت صحبت کنند و برای حفظ سکوت دچار مشکل شوند.

8. جواب های بی ربط به سوال ها و اکثراً حرف زدن دیگران قطع خواهند کرد:

افراد با ADHD ممکن است در پاسخ به سوالات، جواب های بی ربط دهند و اکثراً حرف زدن دیگران را قطع کنند.

9. نوسانات خلقی و واکنش های احساسی سریع:

افراد با ADHD ممکن است در مواجه با موقعیت‌های مختلف، نوسانات شدیدی در خلقیت و واکنش های احساسی نشان دهند.

10. ناتوانایی درمدیریت استرس خود:

افراد با ADHD ممکن است به دلیل دشواری در تمرکز و نظم دادن به زندگی خود، ناتوان در مدیریت استرس خود باشند و در مقابل موقعیت‌های استرس‌زا ناکام باشند.

11. خطر کردن در فعالیت ها بدون توجه به امنیت شخصی یا امنیت دیگران:

افراد با ADHD ممکن است به دلیل بی توجهی به امنیت شخصی خود یا دیگران، خطر کردن در فعالیت ها را پذیرفته و به مشکلاتی برخورد کنند.

نحوه تشخیص ADHD

تشخیص اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) بر اساس تاریخچه پزشکی، ارزیابی رفتاری، و ارزیابی شناختی انجام می‌شود. در اینجا به برخی از روش‌های تشخیص ADHD اشاره می‌کنیم:

1. مصاحبه با بیمار:

پزشک می‌تواند با بیمار و افراد نزدیک به او در مورد علائم و نشانه‌های ADHD، تاریخچه بیماری، و عوامل محیطی صحبت کند.

2. ارزیابی رفتاری:

برخی از ارزیابی‌های رفتاری شامل پرسشنامه‌ها و مقیاس‌هایی است که به پزشک کمک می‌کند تا علائم ADHD را تشخیص دهد. برخی از مقیاس‌های رفتاری شامل مقیاس Conners و سیستم ارزیابی رفتاری پزشکی (CBRS) است.

3. ارزیابی شناختی:

برخی از ارزیابی‌های شناختی شامل آزمون‌هایی است که عملکرد شناختی بیمار را اندازه‌گیری می‌کنند. این آزمون‌ها شامل آزمون ماتریس رایانه‌ای (CPT)، آزمون دقت محیطی (TEA) و آزمون‌های انجام چند کار همزمان (MOT) است.

4. بررسی مشکلات مرتبط با ADHD:

پزشک ممکن است بررسی مشکلات مرتبط با ADHD شامل مشکلات خواب، اضطراب، افسردگی و مشکلات رفتاری دیگر را نیز در نظر بگیرد.

5. ارزیابی دیگر علت‌های ممکن:

پزشک ممکن است علل دیگری که ممکن است باعث علائم مشابه ADHD شوند، مانند اختلال اضطراب، اختلالات خلقی، و اختلالات عصبی مانند اختلال بیش فعالی و نارسایی توجه (BPD) را نیز بررسی کند.

به طور کلی، تشخیص ADHD نیازمند ارزیابی دقیق و جامعی است که با توجه به علائم و نشانه‌های بیمار تعیین می‌شود. بهترین راه برای تشخیص ADHD، مشاوره با پزشک متخصص در این حوزه است.

عوارض ADHD

افراد مبتلا به اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) ممکن است با عوارض مختلفی روبرو شوند، شامل:

1. مشکلات تحصیلی:

افراد مبتلا به ADHD معمولاً با مشکلات تحصیلی روبرو می‌شوند. آنها ممکن است دچار مشکلاتی مانند عدم تمرکز، فراموشی و ناتوانی در مدیریت زمان باشند.

2. مشکلات انضباطی:

افراد مبتلا به ADHD معمولاً دارای مشکلات انضباطی هستند، مانند عدم توانایی در کنترل خشم، تندروی، و خودکشی.

3. افزایش خطر برای مصرف مواد مخدر:

افراد مبتلا به ADHD با خطر بالاتری برای مصرف مواد مخدر و الکل روبرو هستند. این ممکن است به دلیل نیاز آنها به تحرکات و ماجراجویی باشد.

4. کاهش اعتماد به نفس:

افراد مبتلا به ADHD ممکن است از اعتماد به نفس کمتری برخوردار باشند و احساس کنند که در زندگی شخصی و اجتماعی خود شکست خورده‌اند.

5. مشکلات ارتباطی:

افراد مبتلا به ADHD ممکن است مشکلاتی در برقراری ارتباطات اجتماعی داشته باشند، مانند گفتگو نامنظم و قطع کردن حرف دیگران.

عوارض عدم درمان ADHD

1- مشکلات یادگیری:

افراد مبتلا به ADHD ممکن است با مشکلات یادگیری روبرو شوند، مانند نداشتن توانایی در برقراری ارتباط مؤثر با دیگران، عدم توجه به جزئیات و ناتوانی در حل مسائل.

2- اضطراب و نگرانی:

عدم درمان ADHD ممکن است باعث ایجاد اضطراب و نگرانی در فرد شود، به خصوص به دلیل رفتارهای قبلی و تجربه‌های منفی.

3- نا امیدی و تحریک پذیری:

همچنین، عدم درمان ADHD می‌تواند باعث احساس ناامیدی، تحریک پذیری زیاد و مشکلات روانی دیگری شود.

4- بروز اختلال سرپیچی:

افراد مبتلا به ADHD ممکن است دچار اختلال سرپیچی (ODD) شوند که با مخالفت و عدم اطاعت نسبت به دیگران همراه است.

5- افسردگی:

عدم درمان ADHD می‌تواند باعث بروز افسردگی شدید و مشکلات روانی دیگری شود.

6- سندرم تورت:

در برخی موارد، عدم درمان ADHD ممکن است باعث بروز سندرم تورت شود که با حرکات غیرارادی و عصبی همراه است.

درمان ADHD

1. بیوفیدبک (Biofeedback):

این روش به منظور کاهش علائم ADHD مورد استفاده قرار می‌گیرد. در این روش، با استفاده از تجهیزات الکترونیکی، فعالیت‌های بدنی فرد مثل ضربان قلب، تنفس، و سطح استرس و تنش اندازه‌گیری و نمایش داده می‌شود. فرد با دقت به نمایشگر توجه کرده و با تمرکز بر روی فعالیت‌های خود، سعی در کنترل و بهبود آن‌ها دارد. این روش می‌تواند بهبود تمرکز و کنترل حرکتی فرد را فراهم کند.

2. نوروفیدبک (Neurofeedback):

این روش نیز برای کاهش علائم ADHD مورد استفاده قرار می‌گیرد. در این روش، با استفاده از تجهیزات الکترونیکی، فعالیت‌های مغزی فرد مثل فعالیت‌های موج alpha و theta اندازه‌گیری و نمایش داده می‌شود. فرد با دقت به نمایشگر توجه کرده و با تمرکز بر روی فعالیت‌های خود، سعی در کنترل و بهبود آن‌ها دارد. این روش می‌تواند بهبود تمرکز و کنترل حرکتی فرد را فراهم کند.

3. آموزش های روانی (Psychoeducation):

این روش شامل آموزش فرد در مورد علائم و عوارض ADHD، تاثیرات آن بر زندگی روزمره، و راه‌های مدیریت و کنترل علائم است.

4. روش رفتار درمانی (Behaviour therapy):

در این روش، از تمریناتی برای کنترل رفتارهای ناپسند و تقویت رفتارهای مطلوب استفاده می‌شود. هدف این روش، بهبود تمرکز و کنترل حرکتی فرد است.

5. تعلیم والدین:

این روش مربوط به آموزش والدین در مورد ADHD و راه‌های مدیریت رفتار فرزندان است. هدف این روش، بهبود روابط خانوادگی و کاهش عوارض ADHD است.

6. آموزش مهارت‌های اجتماعی:

این روش شامل آموزش مهارت‌هایی مانند مدیریت خشم، افزایش اعتماد به نفس، و بهبود ارتباطات اجتماعی است.

7. روش درمان شناختی رفتاری (CBT):

در این روش، از تمریناتی برای تغییر الگوهای منفی در فکر و رفتار فرد استفاده می‌شود. هدف این روش، بهبود تمرکز و کنترل حرکتی فرد است.

8. درمان دارویی:

درمان دارویی نیز می‌تواند در کنترل علائم ADHD مؤثر باشد، به خصوص در موارد شدیدتر. داروهای استفاده شده برای درمان ADHD شامل محرک‌های سیستم عصبی مرکزی (مانند ریتالین و آمفتامین) و داروهای غیرمحرک (مانند atomoxetine و guanfacine) هستند.

داروهایی که معمولاً برای درمان نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) استفاده می‌شوند عبارتند از:

1- متیل‌فنیدات (Methylphenidate):

این دارو از محرک‌های سیستم عصبی مرکزی است و برای کنترل علائم ADHD مؤثر است. این دارو با افزایش سطح دوپامین در مغز، بهبود تمرکز و کنترل حرکتی فرد را فراهم می‌کند. متیل‌فنیدات به صورت قرص و کپسول تجویز می‌شود و در دوزهای مختلف موجود است.

2- دگزامفتامین (Dexmethylphenidate):

این دارو نیز یک محرک سیستم عصبی مرکزی است که برای کنترل علائم ADHD استفاده می‌شود. دگزامفتامین با افزایش سطح دوپامین در مغز، بهبود تمرکز و کنترل حرکتی فرد را فراهم می‌کند. این دارو به صورت قرص تجویز می‌شود و در دوزهای مختلف موجود است.

3- لیزدگزامفتامین (Lisdexamfetamine):

این دارو نیز یک محرک سیستم عصبی مرکزی است که برای کنترل علائم ADHD استفاده می‌شود. لیزدگزامفتامین با افزایش سطح دوپامین در مغز، بهبود تمرکز و کنترل حرکتی فرد را فراهم می‌کند. این دارو به صورت قرص تجویز می‌شود و در دوزهای مختلف موجود است.

4- اتموکستین (Atomoxetine):

این دارو یک داروی غیرمحرک است که برای درمان ADHD استفاده می‌شود. این دارو با افزایش سطح نوراپی‌نفرین در مغز، بهبود تمرکز و کنترل حرکتی فرد را فراهم می‌کند. این دارو به صورت کپسول تجویز می‌شود و در دوزهای مختلف موجود است.

5- گوانفاسین (Guanfacine):

این دارو یک داروی غیرمحرک است که برای کنترل علائم ADHD استفاده می‌شود. گوانفاسین با افزایش سطح نوراپی‌نفرین در مغز، بهبود تمرکز و کنترل حرکتی فرد را فراهم می‌کند. این دارو به صورت قرص تجویز می‌شود و در دوزهای مختلف موجود است.

به طور کلی، در انتخاب داروی مناسب برای درمان ADHD، بهتر است با پزشک متخصص در این حوزه مشورت کرده و دارویی را که بیشترین اثربخشی و کمترین عوارض جانبی را دارد، انتخاب کنید. همچنین باید در نظر داشت که داروهای درمان ADHD تنها بخشی از درمان این اختلال هستند و باید همراه با روش‌های درمان دیگر مانند روش‌های روانشناختی و آموزشی استفاده شوند. همچنین باید داروها را به دقت و به مدت زمان مشخص شده توسط پزشک مصرف کرد و در صورت بروز عوارض جانبی به پزشک معالج خود اطلاع داد.

مقالات مرتبط:

1. انواع ترالی بیمارستانی، راهنمای خرید انواع ترالی بیمارستانی (1)
2. معرفی انواع تجهیزات سی پی CP با مناسب ترین قیمت (1)
3. معرفی انواع ویلچر و کاربرد های آن (1)
4. دستگاه ساکشن جراحی، سرعت و کارایی (1)

 

 

تنگی دریچه آئورت یکی از مشکلات جدی دریچه قلبی است که می‌تواند باعث مشکلات جدی قلبی شود. دریچه آئورت، دریچه‌ای است که جدا کننده‌ی بین بطن راست و شریان بزرگ قلب است. هنگامی که قلب بطن راست، خون را به شریان بزرگ پمپ می‌کند، دریچه آئورت باید باز شود تا خون بتواند به شریان بزرگ جریان یابد. با این حال، در برخی موارد، لت‌های دریچه آئورت ضخیم شده و نمی‌توانند به درستی باز شوند، که به عنوان استنوز دریچه آئورت شناخته می‌شود. این مشکل می‌تواند منجر به کاهش جریان خون از بطن راست و افزایش فشار در بطن راست شود که در نتیجه مشکلاتی مانند نفس زدن، خستگی، سرگیجه و حتی نارسایی قلبی را ایجاد می‌کند. درمان استنوز دریچه آئورت ممکن است شامل داروها، رژیم غذایی خاص، و در موارد شدیدتر، جراحی باشد.

علائم تنگی دریچه آئورت

1- تنگی نفس در فعالیت:

تنگی دریچه آئورت می‌تواند باعث کاهش جریان خون از بطن چپ به شریان بزرگ شود که در نتیجه ممکن است باعث تنگی نفس در فعالیت شود. شاید برای اشخاص با تنگی دریچه آئورت، فعالیت‌های فیزیکی سنگین مانند پیاده‌روی یا بدنسازی نیازمند تلاش بیشتری باشد تا با فعالیت‌های روزمره سایر افراد سازگار شوند.

2- درد سینه:

تنگی دریچه آئورت می‌تواند باعث افزایش فشار در بطن چپ و شریان بزرگ شود که در نتیجه ممکن است باعث درد سینه شود. در صورتی که درد سینه با تنگی نفس و علائم دیگر همراه باشد، باید فوراً به پزشک مراجعه شود.

3- بیهوش شدن و سنکوپ:

در برخی موارد، تنگی دریچه آئورت می‌تواند باعث کاهش جریان خون به مغز شود که ممکن است باعث بیهوشی و سنکوپ شود.

4- خستگی و ضعف:

تنگی دریچه آئورت می‌تواند باعث کاهش جریان خون از بطن چپ به شریان بزرگ شود که در نتیجه ممکن است باعث خستگی و ضعف شود. به طور کلی، فشار بیشتر بر روی قلب می‌تواند باعث افزایش خستگی و ضعف در افراد با تنگی دریچه آئورت شود.

5- عدم توان انجام کارها:

به دلیل کاهش جریان خون از بطن چپ به شریان بزرگ، افراد با تنگی دریچه آئورت ممکن است نتوانند فعالیت‌های روزمره خود را به خوبی انجام دهند.

6- مرگ ناگهانی:

در برخی موارد شدید، تنگی دریچه آئورت می‌تواند باعث مرگ ناگهانی شود. این امر نادر است، اما در صورتی که شدید باشد، باید فوراً به پزشک مراجعه شود.

علل تنگی دریچه میترال

علل تنگی دریچه میترال ممکن است شامل موارد زیر باشد:

1- رسوب کلسیم:

رسوب کلسیم در دیواره دریچه میترال می‌تواند باعث تنگی دریچه شود. این رسوب کلسیم ممکن است در افرادی که دچار بیماری عروق کرونر هستند، بیشتر دیده شود.

2- دریچه “آئورت بای کاسپید”:

در برخی موارد، دریچه میترال شامل یکسری از لت‌های خود است که به عنوان دریچه “آئورت بای کاسپید” شناخته می‌شوند. در برخی افراد، این لت‌ها به طور غیرطبیعی شکل می‌گیرند و باعث تنگی دریچه میترال می‌شوند.

3- بیماری روماتیسمی قلب:

بیماری روماتیسمی قلب یک بیماری التهابی است که می‌تواند به دریچه‌های قلب آسیب برساند. در برخی افراد، بیماری روماتیسمی قلب می‌تواند باعث تنگی دریچه میترال شود.

عوامل افزایش خطر ابتلا

1- افزایش سن:

با پیشرفت سن، خطر ابتلا به تنگی دریچه آئورت افزایش می‌یابد. این خطر به خاطر فرسایش طبیعی دریچه قلبی و تجمع رسوبات در دیواره دریچه افزایش می‌یابد.

2- عوامل خطر قلبی:

برخی عوامل خطر قلبی مانند فشار خون بالا، کلسترول بالا، دیابت، سیگار کشیدن و چاقی نیز می‌توانند باعث افزایش خطر ابتلا به تنگی دریچه آئورت شوند.

3- بیماری مادرزادی قلب:

برخی از بیماری‌های مادرزادی قلب مانند سندرم تترالوگی فالوت، سندرم داون و سایر بیماری‌های قلبی می‌توانند باعث تنگی دریچه آئورت شوند.

4- عفونت ها:

برخی عفونت‌ها مانند عفونت‌های باکتریایی شدید می‌توانند باعث تنگی دریچه آئورت شوند. به عنوان مثال، عفونت باکتریایی به نام استرپتوکوک ممکن است باعث تولید آنتی‌بادی‌هایی شود که باعث آسیب به دریچه قلبی شوند.

نحوه تشخیص

تشخیص تنگی دریچه آئورت ممکن است با استفاده از روش‌های پزشکی مختلفی انجام شود که به ترتیب در زیر توضیح داده شده‌اند:

1- نوار قلب (Electrocardiogram ECG):

نوار قلب یک روش غیرتهاجمی است که با استفاده از الکترودها، فعالیت الکتریکی قلب را ثبت می‌کند. در صورت وجود تنگی دریچه آئورت، ممکن است فعالیت برخی بخش‌های قلب تغییر کند که در نوار قلب قابل مشاهده است.

2- عکس قفسه سینه (Chest X-ray, CXR):

در عکس قفسه سینه، تصویری از ساختار داخلی قفسه سینه ارائه می‌شود. در صورت وجود تنگی دریچه آئورت، ممکن است در عکس قفسه سینه تغییراتی در اندازه قلب و شکل آن دیده شود.

3- اکوکاردیوگرافی (Echocardiography):

اکوکاردیوگرافی یک روش غیرتهاجمی است که با استفاده از امواج صوتی، تصویری از ساختار و عملکرد قلب ارائه می‌کند. با استفاده از اکوکاردیوگرافی، می‌توان تنگی دریچه آئورت را تشخیص داد و شدت آن را اندازه‌گیری کرد.

4- سی تی اسکن قلب (Cardiac CT scan):

سی‌تی اسکن قلب یک روش تصویربرداری است که با استفاده از پرتو ایکس، تصویری از ساختار داخلی قلب و عروق قلبی ارائه می‌دهد. با استفاده از سی‌تی اسکن قلب، می‌توان تنگی دریچه آئورت را تشخیص داد و مشخصات آن را ارزیابی کرد.

5- کاتتریزاسیون قلب و آنژیوگرافی (Cardiac Catheterisation and Angiography):

کاتتریزاسیون قلب و آنژیوگرافی یک روش تهاجمی است که با استفاده از کاتتر ورودی به داخل عروق قلبی، می‌توان تنگی دریچه آئورت را تشخیص داد و مشخصات آن را ارزیابی کرد. این روش به طور خاص برای افرادی که نیاز به درمان تنگی دریچه آئورت دارند، مورد استفاده قرار می‌گیرد.

درمان تنگی دریچه آئورت

درمان تنگی دریچه آئورت به دو روش تعویض دریچه آئورت و والوپلاستی با بالون انجام می‌شود. توضیحات هر روش در زیر آمده است:

1- تعویض دریچه آئورت:

در این روش، دریچه آئورت تنگ شده با یک دریچه مصنوعی جایگزین می‌شود. این روش معمولاً در صورتی که تنگی دریچه آئورت به حدی شدید باشد که بر روی عملکرد قلب تأثیر منفی داشته باشد، انجام می‌شود. این روش ممکن است به صورت باز و یا از طریق روش‌های جراحی کم تهاجمی مانند تعویض دریچه آئورت تحت تنش (TAVI) انجام شود.

2- والوپلاستی با بالون:

در این روش، با استفاده از یک بالون کوچک، دریچه آئورت تنگ شده گشوده می‌شود. بالون به داخل دریچه آئورت فشار داده می‌شود و دریچه را گشوده و باز می‌کند. این روش معمولاً در صورتی انجام می‌شود که تنگی دریچه آئورت نسبتاً خفیف باشد و بر روی عملکرد قلب تأثیر چندانی نداشته باشد. این روش عمدتاً برای افرادی که نمی‌توانند به علت وضعیت سلامتی‌شان، عمل جراحی باز داشته باشند، انجام می‌شود.

اقدامات مراقبتی بعد از عمل

بعد از عمل در تنگی دریچه آئورت، باید اقدامات مراقبتی خاصی را رعایت کرد. در زیر توضیحاتی در این رابطه آمده است:

1- استراحت:

بعد از عمل دریچه آئورت، باید به مدت حداقل چند روز استراحت کنید. پزشک شما ممکن است به شما توصیه کند که برای چند روز از کار و تحرکات سنگین و فعالیت‌های ورزشی اجتناب کنید.

2- تجویز داروها:

پزشک شما پس از عمل ممکن است به شما داروهایی تجویز کند که به منظور کنترل علائم و تقویت عملکرد قلب استفاده می‌شوند. باید دقیقاً به دستورات پزشک خود عمل کنید و داروهای خود را به موقع مصرف کنید.

3- تمرینات فیزیکی:

پس از عمل دریچه آئورت، باید به توصیه‌های پزشک خود درباره تمرینات فیزیکی پایبند باشید. ممکن است پزشک شما به شما توصیه کند تا به طور مداوم و در حد متوسط فعالیت‌های ورزشی انجام دهید.

4- تغذیه:

تغذیه سالم و مناسب بعد از عمل دریچه آئورت می‌تواند به بهبود عملکرد قلب کمک کند. باید به توصیه‌های پزشک خود درباره تغذیه پایبند باشید و از مصرف غذاهای با کمترین مقدار چربی و نمک استفاده کنید.

5- پیگیری با پزشک:

پس از عمل دریچه آئورت، باید به طور منظم با پزشک خود مراجعه کرده و برنامه درمانی خود را پیگیری کنید. پزشک شما به شما توصیه‌هایی درباره مراقبت‌های خاصی که باید انجام دهید، مانند دیدن پزشک در موارد خاص، تحلیل خون و آزمایشات تصویربرداری قلبی و غیره خواهد داد.

راه های پیشگیری

پیشگیری از تنگی دریچه آئورت، به علت متنوع بودن علل ایجاد‌کننده آن، ممکن است شامل چندین روش مختلف باشد که در زیر توضیح داده شده‌اند:

1- پیشگیری از بیماری‌های قلبی:

از جمله علل ایجاد تنگی دریچه آئورت می‌توان به بیماری‌های قلبی مانند بیماری آنژین صدری، بیماری عروق کرونر و بیماری‌های التهابی اشاره کرد. پیشگیری و درمان این بیماری‌ها می‌تواند به کاهش خطر ابتلا به تنگی دریچه آئورت کمک کند.

2- پیشگیری از عفونت:

برخی از تنگی‌های دریچه آئورت به دلیل عفونت‌هایی مانند تب روماتیسمی ایجاد می‌شوند. از این رو، پیشگیری از عفونت‌های مزمن و درمان سریع بیماری‌های عفونی می‌تواند به کاهش خطر ابتلا به تنگی دریچه آئورت کمک کند.

3- پیشگیری از فشار خون بالا:

فشار خون بالا می‌تواند منجر به آسیب دیدگی دریچه‌های قلبی شود، که ممکن است تنگی دریچه آئورت را نیز ایجاد کند. برای پیشگیری از این مشکل، باید فشار خون خود را تحت کنترل داشته باشید و در صورت نیاز، از داروهای کاهش فشار خون استفاده کنید.

4- پیشگیری از سایر عوامل خطر:

برخی از عوامل خطر مانند سیگار کشیدن، چاقی، نوع نامناسب تحرک و مصرف الکل می‌توانند باعث افزایش خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی شوند. برای پیشگیری از تنگی دریچه آئورت، باید از این عوامل خطر پرهیز و سبک زندگی سالمی را رعایت کنید.

5- بررسی های پزشکی منظم:

برای پیشگیری از تنگی دریچه آئورت و کنترل وضعیت قلبی خود، بهتر است به صورت منظم با پزشک مراجعه کرده و بررسی‌های پزشکی منظم انجام دهید. این بررسی‌ها شامل اندازه‌گیری فشار خون، آزمایشات خون، ایکوکاردیوگرافی و سایر آزمایشات تصویربرداری قلبی می‌شوند.

 

بیماری قلبی,پیشگیری از تنگی دریچه آئورت,تشخیص تنگی دریچه آئورت,تنگی دریچه آئورت,تنگی دریچه آئورت در کودکان,درمان تنگی دریچه آئورت,علائم تنگی دریچه آئورت,علل تنگی دریچه آئورت,عمل جراحی تنگی دریچه آئورت,عوارض تنگی دریچه آئورت

 

وکیل دعاوی خانواده

در جمهوری اسلامی ایران، قانون نفقه برای حفظ حقوق زنان مطرح شده است. بر اساس این قانون، مردان باید برای تامین نیازهای مالی زوجه خود، بنا به مقتضیات شرعی، نفقه پرداخت کنند.

نفقه به عنوان حق زوجه در قانون، شامل همه نیازهای متعارف و متناسب با وضعیت زن است که شامل مسکن، البسه، غذا، اثاث منزل، هزینه‌های درمانی و بهداشتی و خادم در صورت عادت یا احتیاج به واسطه نقصان یا مرض می‌شود. در واقع، هر چیزی که برای زن برای زندگی مناسب لازم است، به عنوان بخشی از نفقه محسوب می‌شود.

ملائت و توانایی اقتصادیِ مرد یا وضعیت خانواده? پدری زن، برای تعیین میزانِ نفقه، ملاک نیست. برای تعیین میزان نفقه، عوامل مختلفی مانند تعداد فرزندان، سن وضعیت زن، میزان درآمد مرد و … در نظر گرفته می‌شود.

لذا، در کل، مردان موظف به پرداخت نفقه به زوجه خود هستند و این نفقه باید به میزانی باشد که بتواند نیازهای معقول و متعارف زن را تامین کند و ملائم با وضعیت و شرایط زن باشد.

تمکین چیست

تمکین در قانون جمهوری اسلامی به معنای اطاعت و انجام وظایف خاص زناشویی از سوی همسر به شوهر است. بنابراین، همسر باید در منزل مشترک که شوهر اختیار کرده است سکونت کند و از شوهرش در انجام وظایف خاص زناشویی، مانند رعایت حقوق شوهری، احترام به شوهر، انجام وظایف خانگی و مراقبت از فرزندان اگر وجود دارد، اطاعت کند.

رابطه تمکین و نفقه

در قانون جمهوری اسلامی، تمکین به معنای اطاعت و انجام وظایف خاص زناشویی از سوی همسر به شوهر است. اگر همسر به این تعهدات خود عمل نکند و منزل مشترک را بدون رضایت شوهر ترک کند، این می‌تواند به ناشزه تلقی شود. در چنین شرایطی، به زن حق نفقه تعلق نمی‌گیرد.

بنابراین، می‌توان گفت که رابطه بین تمکین و نفقه در قانون جمهوری اسلامی به این صورت است که در صورتی که همسر به تمکین وظایف خاص زناشویی از سوی شوهر عمل نکند و منزل مشترک را بدون رضایت شوهر ترک کند، حق نفقه به او تعلق نمی‌گیرد.

نفقه در دوران عقد

در قانون جمهوری اسلامی، تکلیف مرد به پرداخت نفقه از تاریخ وقوع عقد ازدواج و جاری شدن صیغه عقد است، به عبارت دیگر از فردای روز جاری شدن صیغه عقد، مرد موظف به پرداخت نفقه به زن است. بنابراین، اگر زوجه بعد از عقد در منزل پدری ساکن باشد یا در زیر یک سقف مشترک با همسر خود باشد، مستحق گرفتن نفقه است، زیرا این حق برای زوجه از تاریخ عقد صادر شده است.

نفقه در دوران نامزدی

در قانون جمهوری اسلامی، نامزدی به زمانی گفته می‌شود که زوجین قول ازدواج به همدیگر داده‌اند و هنوز عقد ازدواج جاری نشده است. در این دوره، مرد به عنوان نامزد، تکلیفی نسبت به پرداخت نفقه به زن ندارد. با این حال، در صورتی که زن در دوران نامزدی نیاز به پشتیبانی مالی داشته باشد و مرد تمایل داشته باشد، می‌تواند به صورت داوطلبانه به او کمک کند. اما این کمک به هیچ عنوان به معنای تعهد به پرداخت نفقه نیست و تعهدات مالی قطعی فقط پس از عقد ازدواج شکل می‌گیرد.

معیار تعیین نفقه

در قانون جمهوری اسلامی، معیار تعیین میزان نفقه بر اساس شأن و جایگاه اجتماعی زن تعیین می‌شود. بنابراین، میزان نفقه به عنوان یک حق مالی برای زن، نه بر اساس وضعیت مالی و اقتصادی شوهر، بلکه بر اساس شأن و جایگاه اجتماعی زن تعیین می‌شود.

به عبارت دیگر، اگر زن در جامعه جایگاه و شأن بالایی داشته باشد، میزان نفقه او نیز باید بیشتر از یک زن دیگر با جایگاه کمتر در جامعه باشد. این معیار برای جلوگیری از تبعیض در پرداخت نفقه بر اساس وضعیت اقتصادی شوهرها تعیین شده است.

میزان نفقه باید به گونه‌ای تعیین شود که به زن امکان زندگی معمولی و بدون نیاز به تحمیل بار اقتصادی بیش از حد برای او فراهم شود.

نفقه بعد از فوت شوهر

بله، بر اساس قوانین مدنی خانواده در جمهوری اسلامی ایران، زوجه بعد از فوت شوهر حق مطالبه نفقه خود را دارد. اما برای اینکه نفقه به زوجه تعلق گیرد، باید شرایط خاصی رعایت شود.

بنابراین، در صورتی که شوهر فوت کند، زن می‌تواند تا به مدت 4 ماه و 10 روز عده وفات شوهر را نگه دارد و در طول این مدت با مرد دیگری ازدواج نکند.

راه های مطالبه نفقه

به طور کلی راه های مطالبه نفقه به دو صورت انجام می شوند :

دادخواست حقوقی

در زیر به مزایا و معایب این نوع دادخواست می پردازیم

1. اقدام نسبت به نفقه گذشته:

– دادخواست حقوقی نفقه می‌تواند به عنوان ابزاری برای اجرای حقوقی و قانونی حقوق نفقه‌بگیر استفاده شود.

– با اقدام به دادخواست حقوقی نفقه، افراد می‌توانند از دادگاه درخواست پرداخت نفقه گذشته را داشته باشند و در صورت قانونی بودن درخواست، مبالغ معوقه نفقه را از طرف نفر دیگر دریافت کنند.

– دادخواست حقوقی نفقه می‌تواند در مواردی که شخص نفری به صورت ارادی و بدون هیچ‌گونه عذرخواهی وارد تعهد نفقه شده است، ابزاری بسیار موثر برای اجرای حقوقی حقوق نفقه‌بگیر باشد.

2. درخواست تامین خواسته و توقیف اموال مرد:

– با اقدام به دادخواست حقوقی تامین خواسته و توقیف اموال، افراد می‌توانند از طریق دادگاه برای تامین خواسته‌هایشان از جمله پرداخت نفقه، توقیف اموال مرد را درخواست کنند.

– با توقیف اموال مرد، افراد می‌توانند در صورت عدم پرداخت نفقه، از طریق فروش اموال موجود در اختیار مرد به پرداخت نفقه بپردازند.

– درخواست تامین خواسته و توقیف اموال مرد می‌تواند در مواردی که مرد به صورت ارادی اقدام به پرداخت نفقه نمی‌کند و یا قادر به پرداخت نفقه نیست، ابزاری بسیار موثر برای اجرای حقوقی حقوق نفقه‌بگیر باشد.

1. طولانی شدن رسیدگی در دعاوی حقوقی:

– یکی از معایب استفاده از دادخواست حقوقی نفقه می‌تواند طولانی شدن رسیدگی در دعاوی حقوقی باشد.

– در بسیاری از موارد، فرایند رسیدگی به دادخواست حقوقی نفقه ممکن است به دلیل تعداد زیادی از دعاوی حقوقی و شلوغی دستگاه قضایی، بسیار طولانی شود.

– طولانی شدن رسیدگی در دعاوی حقوقی ممکن است باعث بروز مشکلات مالی و اقتصادی برای طرفین دعوا شود، به خصوص در مواردی که نفقه‌بگیر به آن وابسته است.

2. مشکلات مالی نفقه‌بگیر در طولانی شدن رسیدگی:

– یکی دیگر از معایب استفاده از دادخواست حقوقی نفقه می‌تواند مشکلات مالی برای نفقه‌بگیر در طولانی شدن رسیدگی باشد.

– در مواردی که نفقه‌بگیر به وجود پس اندازی ندارد و درآمدش از نفقه آن معوق است، طولانی شدن رسیدگی می‌تواند باعث بروز مشکلات مالی برای او شود.

– مشکلات مالی نفقه‌بگیر ممکن است به دلیل عدم توانایی در پرداخت هزینه‌های دادگاه و وکیل، بیمه و سایر هزینه‌های مرتبط با دادخواست حقوقی نفقه و همچنین کاهش درآمد به دلیل عدم دریافت نفقه معوقه ایجاد شود.

دادخواست کیفری

در زیر به برخی از معایب و مزایا دادخواست کیفری می پردازیم.

1. رسیدگی فوری:

– یکی از مزایای استفاده از دادخواست کیفری نفقه، رسیدگی فوری به دعاوی حقوقی است.

– در دادخواست کیفری نفقه، قوانین و مقررات مربوط به موارد کیفری برای پرداخت نفقه به کار می‌روند و در نتیجه، دادگاه می‌تواند در کوتاهترین زمان ممکن به رسیدگی به دعوای نفقه بپردازد.

– این مزیت برای نفقه‌بگیرانی که به دلیل نیاز به پرداخت نفقه، در موقعیت‌های مالی بحرانی قرار دارند، بسیار مهم است.

2. درخواست حکم جلب:

– یکی دیگر از مزایای استفاده از دادخواست کیفری نفقه، درخواست حکم جلب برای اجرای حقوقی حکم دادگاه است.

– در صورتی که نفر موظف به پرداخت نفقه، به هر دلیلی اقدام به پرداخت ننماید، دادگاه می‌تواند با درخواست حکم جلب، به پرداخت نفقه معوق و معرفی نفر مذکور به دادگاه مجازاتی بپردازد.

– این مزیت برای نفقه‌بگیرانی که در گذشته با مشکلاتی در پرداخت نفقه مواجه بوده‌اند و نفر موظف به پرداخت نفقه به صورت ارادی پرداخت نمی‌کند، بسیار مهم است.

1. عدم امکان درخواست نفقه گذشته:

– یکی از معایب استفاده از دادخواست کیفری نفقه می‌تواند عدم امکان درخواست نفقه گذشته باشد.

– در دادخواست کیفری نفقه، تنها مبالغ نفقه آینده و معوقه مورد پرداخت قرار می‌گیرند و امکان درخواست پرداخت نفقه گذشته وجود ندارد.

– این مشکل ممکن است برای افرادی که در گذشته مستمراً با مشکلات مالی و پرداخت نفقه مواجه بوده‌اند و برای مبالغی که باید دریافت کرده‌اند، هیچ‌گونه اقدامی انجام نداده‌اند، مشکل ساز شود.

2. محدودیت در قابلیت کنترل و تعیین مبلغ نفقه:

– یکی دیگر از معایب استفاده از دادخواست کیفری نفقه، محدودیت در قابلیت کنترل و تعیین مبلغ نفقه توسط نفقه‌بگیر است.

– در دادخواست کیفری نفقه، مبلغ نفقه توسط دادگاه تعیین می‌شود و نفقه‌بگیر قادر به کنترل و تعیین مبلغ مورد نیاز خود نیست.

– این مشکل می‌تواند برای نفقه‌بگیرانی که قصد دارند مبلغ بیشتری از نفقه را پرداخت کنند یا نفقه‌بدهی خود را به صورت تقسیط پرداخت کنند، مشکل ساز شود.

مجازات عدم پرداخت نفقه

در قانون جمهوری اسلامی، عدم پرداخت نفقه به زن توسط شوهر، جرم تلقی می‌شود و متخلف می‌تواند مورد مجازات قرار گیرد. بنابراین، شوهرانی که به هر دلیلی به پرداخت نفقه به زن خود اقدام نمی‌کنند، ممکن است با مجازات‌هایی مانند جریمه، حبس یا هر دو مجازات مواجه شوند.

در مورد مجازات عدم پرداخت نفقه، طبق ماده 110 قانون مجازات اسلامی، اگر شوهر به عنوان متخلف در این جرم شناخته شود، دادگاه می‌تواند او را به حبس از سه ماه و یک روز تا پنج ماه محکوم کند.

لازم به ذکر است که در صورتی که شوهر به دلیل نقض حقوق مالی زن در مورد پرداخت نفقه مورد مجازات قرار گیرد، زن می‌تواند از طریق دادگاه، از او خسارت مالی مطالبه کند. همچنین، در صورتی که شوهر اقدام به پرداخت نفقه نکند، دادگاه می‌تواند برای اجبار او به پرداخت نفقه، مجازات‌هایی مانند محرومیت از حقوق اجتماعی و حقوقی شوهر (مانند حق رای، حق شهروندی و حضانت) را برای او تعیین کند.

شرایط تعلق نفقه به فرزندان

1. سن فرزند:

فرزندان تا سن 7 سالگی، نفقه به صورت کامل به آن‌ها تعلق دارد و در صورتی که فرزند بالای 7 سال باشد، نفقه به میزانی تعلق می‌گیرد که با توجه به سن او و نیازهای زندگیش، به او امکان زندگی معمولی و بدون نیاز به تحمیل بار اقتصادی بیش از حد برای او فراهم شود.

2. وضعیت تحصیلی فرزند:

اگر فرزند در دوره تحصیل باشد، نفقه باید به گونه‌ای تعیین شود که بتواند به تحصیل ادامه دهد و از نظر مالی برای او مشکلی پیش نیاید.

3. وضعیت ازدواج و طلاق والدین:

در صورتی که والدین در حال ازدواج باشند، نفقه به فرزند تعلق نمی‌گیرد و مسئولیت هزینه‌های او بر عهده والدین است. همچنین، در صورتی که والدین طلاق گرفته باشند، نفقه باید به صورتی تعیین شود که هزینه‌های زندگی فرزندان تحت تکفل هر یک از والدین، به مناسبت درآمد و هزینه‌های هر کدام از آن‌ها تعلق گیرد.

مبلغ نفقه فرزند

در قانون جمهوری اسلامی، مبلغ نفقه فرزند در صورتی که والدین جدا شده باشند، بر اساس ماده 1176 قانون مدنی تعیین می‌شود. بنابراین، میزان نفقه بر اساس درآمد وضعیت مالی والدین و نیازهای فرزند تعیین می‌شود.

در مواردی که والدین طلاق گرفته باشند، میزان نفقه باید به صورتی تعیین شود که هزینه‌های زندگی فرزندان تحت تکفل هر یک از والدین، به مناسبت درآمد و هزینه‌های هر کدام از آن‌ها تعلق گیرد.

لازم به ذکر است که در مواردی که والدین با هم توافق کرده‌اند، میزان نفقه بر اساس توافق آن‌ها تعیین می‌شود. در صورتی که والدین توافق نکرده‌اند، میزان نفقه توسط دادگاه‌ها تعیین می‌شود.

همچنین، در صورتی که فرزندان اشتغال به تحصیل داشته باشند، میزان نفقه باید به گونه‌ای تعیین شود که بتوانند به تحصیل ادامه دهند و از نظر مالی برای آن‌ها مشکلی پیش نیاید.

در نهایت، باید به یاد داشت که میزان نفقه باید به گونه‌ای تعیین شود که به فرزند امکان زندگی معمولی و بدون نیاز به تحمیل بار اقتصادی بیش از حد برای او فراهم شود و از نظر مالی برای او مشکلی پیش نیاید.

اختلافات نفقه,تعیین نفقه,حقوق زوجه,دلایل تغییر مبلغ نفقه,روش های محاسبه نفقه,قوانین نفقه,مبلغ نفقه,مطالبه نفقه,نحوه محاسبه نفقه,نفقه

 

 

خدمات پزشکی, طب سنتی

کیست مویی یا سینوس پیلونیدال (PNS) یک نوع عفونت پوستی است که اغلب در مناطقی از بدن که پوست ضخیمی دارند، مانند پشت و باسن، رخ می‌دهد. این عفونت اغلب به دلیل ورود باکتری‌ها به داخل پوست ایجاد می‌شود، اما ممکن است به دلیل عوامل دیگری نیز رخ دهد.

تاریخچه سینوس پیلونیدال

کیست مویی یا سینوس پیلونیدال از دیرباز در بین انسان‌ها شناخته شده است و این بیماری به عنوان یک عفونت پوستی شناخته می‌شود. اما در طول جنگ جهانی دوم، به دلیل اینکه این بیماری در افرادی که برای مدت طولانی در حالت نشسته قرار دارند، مانند راننده‌های جیپ، بیشتر دیده می‌شود، کیست پیلونیدال به عنوان بیماری راننده جیپ شناخته شد.

در این دوره، رانندگان جیپ و سایر وسایل نقلیه نظامی و غیرنظامی برای مدت طولانی در حالت نشسته در شرایطی از جمله خاکی و گرد و غباری قرار داشتند و این شرایط شایعی برای ایجاد عفونت پوستی در سینوس پیلونیدال بود. بنابراین، علائم کیست پیلونیدال در این افراد بیشتر دیده می‌شد و این بیماری به عنوان بیماری راننده جیپ شناخته شد.

اما این بیماری در دوران جنگ جهانی دوم محدود به رانندگان جیپ نبود و در سایر افرادی که برای مدت طولانی در حالت نشسته بودند نیز دیده می‌شد. برای مثال، در طول ساعات طولانی ایستادن در صفوف نظامیان و کارگران، عفونت پوستی در سینوس پیلونیدال شایع بود. در حال حاضر، با توجه به شرایط جدید زندگی و کاری، این بیماری در افرادی که برای مدت طولانی در حالت نشسته قرار دارند، همچنان دیده می‌شود.

علائم کیست مویی

کیست مویی یا سینوس پیلونیدال به عنوان یک بیماری پوستی با علائم خاص شناخته می‌شود. برخی از علائم شایع کیست مویی عبارتند از:

1. احساس درد تا بالای باسن:

درد در ناحیه پوستی اطراف سینوس پیلونیدال ممکن است موجب ایجاد احساس درد تا بالای باسن شود.

2. تورم کیست:

تورم در ناحیه پوستی اطراف سینوس پیلونیدال ممکن است باعث ایجاد علائمی مانند درد، خارش و دیگر علائم پوستی شود.

3. پوست قرمز و دردناک در اطراف ناحیه:

پوست قرمز و دردناک در اطراف ناحیه ایجاد شده ممکن است نشانه‌ای از عفونت پوستی در سینوس پیلونیدال باشد.

4. ترشح خون یا چرک (در صورت پارگی آبسه):

در صورتی که کیست پوستی در سینوس پیلونیدال پاره شود، ممکن است ترشحات خونی یا چرکی از آن بیرون آید.

5. بوی نامطبوع از ترشحات عفونی:

ترشحات عفونی ممکن است باعث ایجاد بوی نامطبوع در سینوس پیلونیدال شود.

6. درد هنگام نشستن یا ایستادن:

درد در ناحیه پوستی اطراف سینوس پیلونیدال ممکن است هنگام نشستن یا ایستادن شدیدتر شود.

7. موهای بیرون زده از ضایعه:

در بعضی موارد، ممکن است موهای بیرون زده از ضایعه پوستی در سینوس پیلونیدال دیده شود.

8. ایجاد بیش از یک دستگاه سینوسی، یا سوراخ در پوست:

در بعضی موارد، بیش از یک دستگاه سینوسی یا سوراخ در پوست در ناحیه سینوس پیلونیدال ایجاد می‌شود.

همچنین، در بعضی موارد ممکن است علائم دیگری مانند تب کم درجه نیز دیده شود. با این حال، تب کم درجه در این بیماری بسیار کمتر دیده می‌شود و در بعضی موارد هم ممکن است علائم کیست مویی بدون درد و تورم نیز دیده شود.

علت کیست مویی

علت دقیق کیست مویی یا سینوس پیلونیدال مشخص نیست، اما به نظر می‌رسد که بیشتر این کیست‌ها بر اثر فرو رفتن مو به داخل پوست ایجاد می‌شوند. هنگامی که موهای پوستی مانند موهای بلند در ناحیه سینوس پیلونیدال فرو می‌روند، ممکن است باعث انسداد یا بسته شدن کانال‌های آندیبولی پوستی شوند. این باعث ایجاد شرایط رطوبت و گرمای بیشتر در ناحیه سینوس پیلونیدال می‌شود که می‌تواند باعث رشد باکتری‌ها و ایجاد عفونت پوستی در این ناحیه شود.

همچنین، برخی عوامل دیگری هم می‌توانند در ایجاد کیست مویی نقش داشته باشند. عواملی مانند ترشح چربی بیش از حد، عفونت با باکتری‌ها، آسیب به پوست ناحیه سینوس پیلونیدال و حتی ژنتیک نیز می‌توانند عوامل موثر در ایجاد کیست مویی باشند. با این حال، علت دقیق ایجاد کیست مویی هنوز به طور کامل مشخص نیست و برای برخی افراد، علت ایجاد کیست مویی ممکن است ناشناخته باقی بماند.

عوارض کیست مویی

 کیست مویی یا سینوس پیلونیدال ممکن است با عوارضی همراه باشد که عبارتند از:

1. تشکیل آبسه:

در صورتی که کیست مویی پاره شود، ممکن است آبسه در ناحیه پوستی اطراف سینوس پیلونیدال تشکیل شود.

2. عود کیست پیلونیدال:

در بعضی موارد، کیست مویی ممکن است به صورت مکرر عود کند. این مسئله می‌تواند باعث ایجاد علائم پوستی مانند درد، تورم و التهاب در ناحیه سینوس پیلونیدال شود.

3. عفونت سیستمیک (عفونی که در بدن پخش می‌شود):

در برخی موارد، کیست مویی ممکن است باعث ایجاد عفونت پوستی شود که به سایر نقاط بدن پخش می‌شود. در این موارد، ممکن است به دنبال علائمی نظیر تب، خستگی، سرفه و علائم دیگری بوده باشد.

4. به ندرت، کارسینوم سلول سنگفرشی (ایجاد نوعی سرطان پوست در کیست):

به ندرت، کیست مویی ممکن است باعث ایجاد نوعی سرطان پوستی به نام کارسینوم سلول سنگفرشی شود. این عارضه در برخی افراد با تاریخچه طولانی مدت ابتلا به کیست مویی و به دلیل عدم درمان صحیح ممکن است رخ دهد. بهترین راه پیشگیری از این عارضه، درمان به موقع کیست مویی است.

نکته:

لازم به ذکر است که عوارض کیست مویی در بیشتر موارد بسیار نادر و کمیاب هستند و اغلب با درمان به موقع می‌توانند جلوی ایجاد این عوارض را بگیریم.

کیست مویی در زنان

کیست مویی در زنان نیز شیوع دارد و می‌تواند در هر نوع پوستی ایجاد شود. اما برخی مطالعات نشان می‌دهد که زنان باردار ممکن است بیشتر از دیگران به کیست مویی دچار شوند. علت این امر مربوط به تغییرات هورمونی در دوران بارداری است که می‌تواند باعث ایجاد شرایط مناسب برای رشد کیست مویی شود.

به طور کلی، کیست مویی در زنان می‌تواند در هر ناحیه‌ای از بدن ایجاد شود، اما بیشتر در نواحیی که موهای برگشتی وجود دارند، از جمله سر، گردن، صورت، آرنج، کف دست، بازو و پشت بدن به وجود می‌آید.

در صورتی که در زنان باردار کیست مویی ایجاد شود، لازم است که از درمان مناسب و مشاوره پزشکی استفاده کنند. زیرا درمان کیست مویی در دوران بارداری باید با احتیاط و با توجه به وضعیت بارداری انجام شود. به عنوان مثال، برخی از روش‌های درمانی ممکن است در دوران بارداری مناسب نباشند و باید از روش‌های دیگری استفاده شود.

راه های پیشگیری از کیست مویی

1. به طور مرتب باسن خود را بشویید و خشک کنید:

به منظور جلوگیری از ایجاد شرایط رطوبت و گرمای بیشتر در ناحیه سینوس پیلونیدال، لازم است که باسن خود را به طور مرتب با آب و صابون بشوید و سپس خشک کنید.

2. کاهش وزن:

اگر در حال حاضر دارای اضافه وزن هستید، باید وزن خود را کاهش دهید چرا که اضافه وزن می‌تواند باعث ایجاد فشار بیشتر در ناحیه سینوس پیلونیدال شود و این باعث ایجاد شرایط مناسب برای رشد کیست مویی می‌شود.

3.اجتناب از نشستن طولانی مدت

برای جلوگیری از ایجاد فشار بیشتر در ناحیه سینوس پیلونیدال به دلیل نشستن به مدت طولانی، لازم است که از نشستن به مدت طولانی و استراحت در هنگام نشستن برای کاهش فشار استخوان دنبالچه استفاده کنید.

4. تراشیدن موهای دور باسن:

برای جلوگیری از اینکه موهای بلند در ناحیه سینوس پیلونیدال فرو روند، می‌توانید موهای دور باسن خود را هفته ای یک بار یا بیشتر تراش کنید.

5. از لباس‌های مناسب سایز خود استفاده کنید:

لباس‌های بسیار ضخیم و تنگ می‌توانند فشار بیشتری در ناحیه سینوس پیلونیدال ایجاد کنند و باعث ایجاد شرایط مناسب برای رشد کیست مویی شوند. لذا لازم است که از لباس‌های مناسب سایز خود استفاده کنید.

بهترین زمان مراجعه به پزشک

در مورد زمان مناسب برای مراجعه به پزشک، باید به این نکته توجه کنید که در صورت مشاهده هر کدام از علائم کیست مویی، باید سریعا به پزشک متخصص مراجعه کنید.

لازم به ذکر است که درمان به موقع کیست مویی می‌تواند از ایجاد عوارض جدی‌تری جلوگیری کند و باعث بهبود سریع تر بیماری شود. بنابراین، در صورت مشاهده هر کدام از علائم کیست مویی یا عدم بهبود بعد از درمان در خانه، باید برای مشاوره و درمان به پزشک متخصص مراجعه کنید.

راه های درمان کیست مویی

درمان کیست مویی معمولاً شامل دو روش لیزر و جراحی است. اما نوع درمانی که برای هر بیمار استفاده می‌شود، به عوامل مختلفی مانند موقعیت، اندازه و شدت کیست مویی، علت ایجاد آن، وضعیت سلامتی بیمار و دیگر عوامل بستگی دارد.

1. لیزر:

در درمان کیست مویی، لیزر به عنوان یکی از روش‌های غیر جراحی و غیر تهاجمی استفاده می‌شود. با استفاده از این روش، نور لیزر به داخل کیست هدایت می‌شود و با ایجاد گرما، باعث نابودی سلول‌های کیست مویی می‌شود. این روش برای کیست‌های کوچک و سطحی مناسب است و معمولاً برای کیست‌های بزرگتر و عمیق‌تر موثر نیست.

2. جراحی:

در برخی موارد، جراحی به عنوان روش درمانی برای کیست مویی انتخاب می‌شود. در این روش، پزشک با استفاده از یک ابزار جراحی کیست مویی میبرد. این روش برای کیست‌های بزرگ و عمیق، یا در صورتی که کیست مویی در ناحیه‌ای قرار دارد که باعث درد و ناراحتی شدید شده است، موثر است.

درمان با طب سنتی

1. آلوئه ورا:

آلوئه ورا به عنوان یک گیاه با خواص ضد التهابی و ضد عفونی کننده، می‌تواند در درمان کیست مویی مفید باشد. برای استفاده، بهتر است عصاره آلوئه ورا را روی ناحیه کیست مویی بمالید و آن را به مدت چند ساعت روی پوست نگه دارید.

2. سیر:

سیر به عنوان یکی از گیاهانی با خواص ضد التهابی و ضد عفونی کننده، می‌تواند در درمان کیست مویی مفید باشد. برای استفاده، می‌توانید یک حبه سیر را خرد کرده و روی ناحیه کیست مویی قرار دهید. در صورتی که پوست حساسیت نشان دهد، از این روش خودداری کنید.

3. سرکه سیب:

سرکه سیب به عنوان یکی از مواد طبیعی با خواص ضد التهابی و ضد عفونی کننده، می‌تواند در درمان کیست مویی مفید باشد. برای استفاده، می‌توانید سرکه سیب را روی یک دستمال پاک قرار دهید و آن را روی ناحیه کیست مویی بگذارید. در صورتی که پوست حساسیت نشان دهد، از این روش خودداری کنید.

4. چای سیاه:

چای سیاه به عنوان یکی از مواد طبیعی با خواص ضد التهابی و ضد عفونی کننده، می‌تواند در درمان کیست مویی مفید باشد. برای استفاده، یک بسته چای سیاه را در آب جوش قرار دهید و آن را به مدت چند دقیقه خمیر کنید. سپس با استفاده از یک پارچه پاک، خمیر را روی ناحیه کیست مویی قرار دهید و آن را به مدت چند ساعت روی پوست نگه دارید.

5. روغن نارگیل:

روغن نارگیل به عنوان یکی از مواد طبیعی با خواص ضد التهابی و ضد عفونی کننده، می‌تواند در درمان کیست مویی مفید باشد. برای استفاده، می‌توانید چند قطره روغن نارگیل را روی ناحیه کیست مویی بمالید و آن را به مدت چند ساعت روی پوست نگه دارید.

6. نمک اپسام:

نمک اپسام به عنوان یکی از مواد طبیعی با خواص ضد التهابی و ضد عفونی کننده، می‌تواند در درمان کیست مویی مفید باشد. برای استفاده، می‌توانید نمک اپسام را با آب مخلوط کرده و خمیری تهیه کنید. سپس خمیر را روی ناحیه کیست مویی قرار دهید و آن را به مدت چند دقیقه ماساژ دهید. سپس با آب پاک کنید.

7. دارچین و عسل:

دارچین و عسل به عنوان یکی از مواد طبیعی با خواص ضد التهابی و ضد عفونی کننده، می‌تواند در درمان کیست مویی مفید باشد. برای استفاده، می‌توانید دارچین و عسل را در مقادیر مساوی مخلوط کرده و بر روی ناحیه کیست مویی قرار دهید. سپس آن را به مدت چند ساعت روی پوست نگه دارید و سپس با آب پاک کنید.

8. پیاز:

پیاز به عنوان یکی از مواد طبیعی با خواص ضد التهابی و ضد عفونی کننده، می‌تواند در درمان کیست مویی مفید باشد. برای استفاده، می‌توانید پیاز را خرد کرده و روی ناحیه کیست مویی قرار دهید. سپس آن را به مدت چند ساعت روی پوست نگه دارید و سپس با آب پاک کنید.

9. روغن کرچک:

روغن کرچک به عنوان یکی از مواد طبیعی با خواص ضد التهابی و ضد عفونی کننده، می‌تواند در درمان کیست مویی مفید باشد. برای استفاده، می‌توانید یک قاشق روغن کرچک را روی ناحیه کیست مویی بمالید و آن را به مدت چند ساعت روی پوست نگه دارید.

10. سودا و سرکه سفید:

سودا و سرکه سفید به عنوان یکی از مواد طبیعی با خواص ضد التهابی و ضد عفونی کننده، می‌توانند در درمان کیست مویی مفید باشند. برای استفاده، می‌توانید سرکه سفید را با سودا مخلوط کرده و خمیری تهیه کنید. سپس خمیر را روی ناحیه کیست مویی قرار دهید

 

پیشگیری از کیست مویی,درمان کیست مویی,طب سنتی و کیست مویی,علائم کیست مویی,علت کیست مویی,عوارض کیست مویی,کیست مویی,کیست مویی در بارداری,کیست مویی در زنان

بیماری های عفونی کودک

گوش درد یکی از شایع‌ترین علل گریه نوزادان زیر سه ساله است و معمولاً علت اصلی آن عفونت گوش میانی یا اوتیت مدیا است. این عفونت ممکن است به دلیل گرفتگی یا تورم لوله گوش، ناشی از سرماخوردگی، آنفولانزا، عفونت‌های تنفسی، یا برخی عفونت‌های باکتریایی باشد.

در برخی موارد، علل دیگری مانند عفونت گوش خارجی، وجود جسم خارجی در گوش، پارگی پرده گوش، ضربه و… نیز می‌توانند باعث گوش درد نوزاد شوند.

غربالگری نوزادان

غربالگری شنوایی نوزادان به منظور تشخیص زود هنگام مشکلات شنوایی در نوزادان انجام می‌شود. این غربالگری‌ها شامل تست OAE در بدو تولد و تست ABR در پایان سه ماهگی است.

1. تست QAE

تست OAE (Otoacoustic Emissions) یک تست غیرتهاجمی است که برای غربالگری شنوایی نوزادان استفاده می‌شود. این تست با استفاده از یک سوند با فرکانس بالا، واکنش‌های شنوایی موجود در گوش داخلی نوزاد را اندازه‌گیری می‌کند. در صورتی که واکنش‌های مطلوبی در پاسخ به سوند بالا تولید شود، ممکن است شنوایی نوزاد سالم باشد. در صورتی که نتیجه این تست نامطلوب باشد، تست ABR می‌تواند برای اطمینان بیشتر انجام شود.

2. تست ABR

تست ABR (Auditory Brainstem Response) همچنین یک تست غیرتهاجمی است که برای غربالگری شنوایی نوزادان استفاده می‌شود. در این تست، با استفاده از الکترودها، واکنش‌های برانگیخته شده در مغز به سیگنال‌های صوتی اندازه‌گیری می‌شود. در صورتی که نتایج این تست نامطلوب باشد، نوزاد باید تحت بررسی دقیق‌تر و در صورت لزوم درمان قرار گیرد.

توجه: غربالگری شنوایی نوزادان بسیار مهم است، زیرا مشکلات شنوایی در صورت عدم تشخیص و درمان زود هنگام، ممکن است باعث مشکلات یادگیری، اختلالات رفتاری و اجتماعی و حتی نارسایی شنوایی دائمی شود. لذا باید این غربالگری‌ها را با دقت و در زمان مقرر انجام داد.

عفونت گوش میانی

عفونت گوش میانی یکی از شایع‌ترین علل درد گوش نوزادان است

علائم

عفونت گوش میانی معمولاً با علائمی همچون درد، بی‌قراری، بی‌اشتهایی، فشار در گوش‌ها، خواب آشفته و تب همراه است. برخی از این علائم ممکن است در نوزادان کمتر دیده شوند، اما در صورت بروز هر یک از این علائم، نیاز به بررسی و درمان دارند.

1. درد:

نوزادان مبتلا به عفونت گوش میانی ممکن است ناخنک‌هایشان را به دهان ببرند، به سمت گوش‌هایشان کشیده شوند و یا به شدت بی‌قرار شوند.

2. بی‌قراری:

عفونت گوش میانی ممکن است باعث بی‌اشتهایی نوزاد شود و ممکن است به دلیل درد و تب باشد که باعث بروز این علائم می‌شود.

3. فشار در گوش‌ها:

نوزاد ممکن است حس فشار و تورم در گوش‌های خود را تجربه کند.

4. خواب آشفته:

نوزاد ممکن است به دلیل درد گوش‌های خود، خواب آشفته ای داشته باشد.

5. تب:

عفونت گوش میانی ممکن است باعث افزایش دمای بدن و تب در نوزاد شود.

علت درد گوش میانی

درد گوش میانی در نوزادان ممکن است به علت چندین عامل باشد، از جمله وجود باکتری‌ها، ویروس‌ها، قارچ‌ها، یا حتی عوامل الرژیکی. عفونت گوش میانی معمولاً از طریق تورم و گرفتگی لوله گوش به دلیل سرماخوردگی، آنفولانزا، عفونت‌های تنفسی و برخی علل دیگر ایجاد می‌شود. این تورم باعث می‌شود که سیالات درون گوش میانی نتواند به درستی جریان پیدا کند و فشار در گوش‌ها و درد ایجاد شود.

علاوه بر این، عوامل الرژیکی نیز می‌توانند باعث درد گوش میانی در نوزادان شوند. برخی از این عوامل شامل آلرژی به غذا، آلرژی به مواد شیمیایی، آلرژی به گرده گیاهان و حیوانات، و حتی آلرژی به مواد موجود در محصولات شوینده و بهداشتی می‌باشد. در این حالت، عوارض دیگری مانند خارش، قرمزی و تورم نیز ممکن است همراه باشد.

پیشگیری

1. شستشوی دور گوش‌ها با آب ولرم و خشک کردن آن‌ها:

شستشوی دور گوش‌های نوزاد با آب ولرم می‌تواند به کاهش خطر عفونت میانی گوش کمک کند. پس از شستشو، بهتر است دور گوش‌های نوزاد را خشک کرده و از رطوبت آن‌ها جلوگیری کنید.

2. جلوگیری از تماس با افرادی که عفونت تنفسی دارند:

تماس با افرادی که عفونت تنفسی دارند، می‌تواند به انتقال عامل عفونت به نوزاد منجر شود. بنابراین، در صورت ممکن، بهتر است از تماس با افرادی که علائم عفونت تنفسی دارند، خودداری کنید.

3. خودداری از استفاده از قطره گوش بدون دستور پزشک:

استفاده بدون دستور پزشک از قطره گوش می‌تواند به آسیب رساندن به گوش نوزاد و افزایش خطر عفونت میانی گوش منجر شود. بنابراین، بهتر است در صورت نیاز به استفاده از قطره گوش، ابتدا با پزشک مشورت کنید.

4. ارتقای سیستم ایمنی نوزاد:

ارتقای سیستم ایمنی نوزاد می‌تواند به کاهش خطر عفونت میانی گوش کمک کند. برای ارتقای سیستم ایمنی نوزاد، می‌توانید به ارائه تغذیه سالم و کافی، مراقبت از بهداشت و تمیزی نوزاد، و اجتناب از تماس با عوامل عفونتی مانند باکتری‌ها و ویروس‌ها توجه داشته باشید.

درمان

درمان عفونت میانی گوش در نوزادان باید توسط پزشک انجام شود و به دلیل خطر عوارض جدی ناشی از عدم درمان، بهتر است به زودی به پزشک مراجعه کنید. در زیر به برخی از روش‌های درمان عفونت میانی گوش در نوزادان اشاره می‌کنیم:

1. مصرف آنتی‌بیوتیک:

در صورتی که عفونت میانی گوش نوزاد به علت باکتری یا ویروس باشد، پزشک ممکن است آنتی‌بیوتیک تجویز کند. استفاده از آنتی‌بیوتیک باعث کنترل عفونت و تسکین علائم می‌شود.

2. مصرف ضد التهاب:

پزشک ممکن است برای بهبود علائم عفونت، داروهای ضد التهابی مانند آسپرین، آیبوپروفن و پاراستامول تجویز کند.

3. قطره گوش:

قطره گوش می‌تواند به کاهش التهاب و درد گوش کمک کند. پزشک ممکن است یک قطره گوش تجویز کند که شامل مواد ضد التهاب و ضد عفونی کننده است.

4. درمان بی خطر:

در برخی موارد، پزشک ممکن است برای درمان عفونت میانی گوش، درمان بی خطر را توصیه کند. در این روش، پزشک با استفاده از فشار دهی بر روی گوش، سعی می‌کند ترشحات از مجرای گوش خارج شود.

5. عمل جراحی:

در برخی موارد، عمل جراحی ممکن است برای درمان عفونت میانی گوش مورد نیاز باشد. این عمل بیشتر در مواردی انجام می‌شود که عفونت میانی گوش مکرر باشد و با درمان معمولی بهبود نیابد.

در کل، درمان عفونت میانی گوش در نوزادان باید توسط پزشک انجام شود و به دلیل خطر عوارض جدی ناشی از عدم درمان، بهتر است به زودی به پزشک مراجعه کنید.

درمان با طب سنتی

در طب سنتی نیز روش‌هایی برای درمان عفونت میانی گوش در نوزادان وجود دارد که در زیر به برخی از آن‌ها اشاره می‌کنیم:

1. استفاده از روغن‌های گیاهی:

برخی از روغن‌های گیاهی مانند روغن زیتون، آووکادو و سیر، می‌تواند به بهبود علائم عفونت میانی گوش کمک کند. این روغن‌ها می‌توانند به عنوان قطره گوش استفاده شوند و با تسکین درد و التهاب، به بهبود علائم عفونت کمک می‌کنند.

2. استفاده از گیاهان دارویی:

برخی از گیاهان دارویی مانند زنجبیل، چای سبز و شیرین بیان می‌تواند به بهبود علائم عفونت میانی گوش کمک کند. با مصرف مقدار کمی از این گیاهان، می‌توان به کاهش درد و التهاب گوش کمک کرد.

3. ماساژ گوش:

ماساژ گوش می‌تواند به بهبود جریان خون و کاهش التهاب در گوش کمک کند. با استفاده از یک قطره روغن گیاهی، به ماساژ ملایم گوش نوزاد بپردازید.

4. استفاده از آب گرم:

استفاده از آب گرم می‌تواند به کاهش درد و التهاب گوش کمک کند. با استفاده از پارچه‌ای نرم، آب گرم را بر روی گوش نوزاد بگذارید. این عمل می‌تواند به تسکین درد و کاهش التهاب کمک کند.

هر چند روش‌های ذکر شده ممکن است به تسکین علائم عفونت میانی گوش کمک کنند، اما بهتر است همواره با مشاوره پزشک و استفاده از درمان‌های مدرن و متعارف، بهبودی کامل را برای نوزاد خود تجربه کنید.

عوارض عدم درمان

عدم درمان درد گوش میانی در نوزادان می‌تواند به عوارض جدی منجر شود. در زیر به برخی از این عوارض اشاره می‌شود:

1. آسیب به شنوایی:

عدم درمان درد گوش میانی ممکن است باعث آسیب به شنوایی نوزاد شود. این امر می‌تواند منجر به کاهش شنوایی، اختلالات توجه و یادگیری، و در نتیجه کاهش کیفیت زندگی نوزاد شود.

2. عدم رشد صحیح استخوان‌های گوش:

عدم درمان درد گوش میانی ممکن است باعث ایجاد فشار بر روی استخوان‌های گوش شود که می‌تواند به تأخیر در رشد و توسعه صحیح استخوان‌های گوش منجر شود.

3. عفونت‌های مکرر:

عدم درمان درد گوش میانی ممکن است باعث ایجاد عفونت‌های مکرر گوش میانی شود که می‌تواند به آسیب به بافت‌های گوش و ناحیه اطراف آن منجر شود.

4. آسیب به غشاء طبیعی گوش میانی:

عدم درمان درد گوش میانی ممکن است باعث آسیب به غشاء طبیعی گوش میانی شود که می‌تواند به عفونت‌های مزمن و خطرناک تر منجر شود.

5. تشدید علائم:

عدم درمان درد گوش میانی ممکن است باعث تشدید علائم درد، تب، بی‌قراری و افزایش شدت علائم شود که می‌تواند به کاهش کیفیت زندگی و رفتار نوزاد منجر شود.

 

پیشگیری از عفونت گوش میانی,درمان عفونت گوش میانی,عفونت گوش میانی